چکیده:
پرداختن به بدریون و ارتقای منزلت آنان در جامعۀ نخستین اسلامی در هم در زمان حیاتشان و پس از مرگشان در سدههای اول و دوم هجری و هم بعد از وفات آخرین نسلشان بهعنوان تابعین بدری نشان از برجسته شدن و اهمیت یافتن آنان بهعنوان صحابۀ برتر و نماد کامل انسان مسلمان در فرهنگ مسلمانان است. اما این مسئله که سوژگی این مجاهدان در زمان خلافت عمر بن خطاب و علی (ع) چه کارکرد سیاسی و یا چه مکانیزمهایی بین عاملین و ساختارهای جامعۀ نخستین مسلمانان وجود داشته است که باعث این تعریف، منزلت و جایگاه شده، موضوع این تحقیق است که با رویکرد معناکاوی گفتمانی و تاریخی و با هدف تبیین چارچوب مفهومی به این نتیجه رسیدیم که بدر شان اقناعی داشته و حکومتها و گروههای ذینفوذ از این ابزار برای شکل دادن به افکار عمومی و همراه کردن مخاطبان با خود و تثبیت جایگاه و امتیازگرفتن از بدریون به آنان متوسل میشدند. در نتیجه گفتمانی باید شکل میگرفت و طبقهای باید هژمونی میشد که زمینۀ فرهنگی حفظ سلطۀ طبقۀ مسلط (حاکم) بر طبقات پایین از طریق کسب رضایت آنها و ترغیب آنان به پذیرش ارزشهای اخلاقیسیاسی و فرهنگی طرح شده توسط طبقۀ مسلط را با وام گرفتن از سنت رسول خدا (ص)، فراهم آورند تا طبقۀ حاکم به اجماع و وفاق عمومی دست پیدا نماید.
Examining the Badr Heroes and their elevated status within the early Islamic community, both during their lifetimes and posthumously in the first and second centuries AH, as well as in the generations after their passing, underscores their significance and importance as the foremost companions and quintessential symbols of Muslim humanity in Islamic culture. However, the inquiry into the political functions or mechanisms that existed within the early Muslim community during the caliphates of Umar ibn al-Khattab and Ali (AS), shaping the definition, status, and position of these warriors, is the focal point of this study. Employing a discursive and historical approach, we have concluded that the Battle of Badr held persuasive significance, with governments and influential groups drawing upon the prestige and credibility of the Badr Heroes to shape public opinion, engage audiences, and solidify their position. Consequently, a discourse needed to emerge, and a class had to be hegemonized, preserving the cultural dominance of the ruling class over the lower classes by garnering their consent and persuading them to embrace the ethical, political, and cultural values advocated by the dominant class. They utilized the tradition of Hazrat Muhammad (PBUH) to facilitate the ruling class's consensus and general agreement.
خلاصه ماشینی:
کارکرد بدریون در اندیشههای سیاسی خلیفه عمر بن خطاب و علی (ع) امین مددی 1 تاریخ دریافت: 22/3/1402 تاریخ پذیرش: 21/5/1402 چکیده پرداختن به بدریون و ارتقای منزلت آنان در جامعۀ نخستین اسلامی در هم در زمان حیاتشان و پس از مرگشان در سدههای اول و دوم هجری و هم بعد از وفات آخرین نسلشان بهعنوان تابعین بدری نشان از برجسته شدن و اهمیت یافتن آنان بهعنوان صحابۀ برتر و نماد کامل انسان مسلمان در فرهنگ مسلمانان است.
اما این مسئله که سوژگی این مجاهدان در زمان خلافت عمر بن خطاب و علی (ع) چه کارکرد سیاسی و یا چه مکانیزمهایی بین عاملین و ساختارهای جامعۀ نخستین مسلمانان وجود داشته است که باعث این تعریف، منزلت و جایگاه شده، موضوع این تحقیق است که با رویکرد معناکاوی گفتمانی و تاریخی و با هدف تبیین چارچوب مفهومی به این نتیجه رسیدیم که بدر شأن اقناعی داشته و حکومتها و گروههای ذینفوذ از این ابزار برای شکل دادن به افکار عمومی و همراه کردن مخاطبان با خود و تثبیت جایگاه و امتیازگرفتن از بدریون به آنان متوسل میشدند.
این تحقیق با این فرض که بحران اطاعت از زمان رحلت پیامبر به وجود آمده بود و خلفای راشدین بهخصوص عمر و علی(ع) به دنبال مشروعیت خود در به همراه کردن عامه مردم در جامعۀ نخستین بودند نوشته شده است و به این نتیجه رسیدهایم که هرکدام از این خلفا از بدریون در جهت همراهی کردن و پیاده کردن برنامههای خود استفاده کردهاند.