چکیده:
این مقاله با توجه به مبانی حقوقی بیمهنامه به عنوان یک عقد به شرایط گوناگون مورد نیاز برای صحت این عقد میپردازد.منظور از شرایط ماهوی عمومی،که در مبحث نخست این مقاله خواهد آمد،همان شرایط مقرر در مادهء 091 ق.م است که در تمام عقود،یکسان است.علاوه بر این شرایط،شرایط دیگری نیز برای صحت عقد بیمه ضرورت دارد که در مبحث دوم از آنها با عنوان شرایط ماهوی اختصاصی یاد شده است نظیر نفع بیمهای،خطر مورد بیمه،ابتدا و انتهای بیمه و رضایت بیمه شده در بیمههای عمر و حوادث که عدم وجود هریک از اینها ضمانت اجرای خاصی را به دنبال خواهد داشت.در مبحث سوم نیز ساختار شکلی عقد بیمه در چهار بند،تحت عنوان مندرجات اجباری بیمهنامه،شرایط عمومی،شرایط اختصاصی و استثناها بررسی خواهد شد.
خلاصه ماشینی:
"یاد شده است نظیر نفع بیمهای،خطر مورد بیمه،ابتدا و انتهای بیمه و رضایت بیمه
موارد در عقد بیمه،بیمهگذار باید دارای نفع بیمهای باشد و خطر مورد بیمه نیز باید
انعقاد عقد بیمه تابع قواعد عمومی عقود است و وجود قصد و رضا نیز شرط تشکیل
بیمهگر در زمان انعقاد عقد بیمه موجود بوده است اما قانونگذار به خاطر عدم رعایت
بیمهگر:بیمهگر نیز باید دارای اهلیت قانونی برای انعقاد عقد بیمه باشد.
فایدهء شناخت معنای عام آن این است که برای تحقق عقد بیمه به شرط صحت و
بیمهنامه معین شود،خطر مورد بیمه و نفع بیمهای نیز باید معین گردد و الا عقد باطل
شخصی که اقدام به خرید بیمهنامه میکند باید دارای نفع بیمهای باشد و الا عقد بیمه
به مالی فاقد نفع بیمهای باشد و اقدام به انعقاد عقد بیمه کند،عقد باطل خواهد بود هر
مطرح شود این است که آیا لازم است نوع نفع بیمهای و حدود آن در عقد بیمه ذکر
شود یا خیر؟در این مورد قانون بیمهء ایران ساکت است و مادهء 3 ق.
بیمهگذار در موضوع بیمه دارای نفعهای بیمهای متعددی باشد باید مشخص نماید که
عقد آگاهی دارد اما با علم و اطلاع اقدام به انعقاد بیمه مینماید تعیین نکرده است.
بود و شرکت بیمه نیز اگر از بابت چنین بیمهنامهای مبلغی دریافت کرده باشد باید
شود این است که آیا عدم درج تاریخ انعقاد در بیمهنامه موجب بیاعتباری آن خواهد
بیمهگر در صورتی قبول تعهد میکند که خطر مورد بیمه به شیوهای دقیق برای او
(موضوع معامله)است و عدم قید خطر مورد بیمه در بیمهنامه موجب غرری بودن و در"