چکیده:
امروزه دیگر داشتن مزیت نسبی در امر تولید و صادرات نمی تواند تضمین کننده ی حضور مستمر شرکت ها در بازارهای جهانی باشد بلکه بهره مندی از مزیت رقابتی است که لازمه ی استمرار فعالیت در عرصه ی بازارهای بین المللی است. بر همین اساس بررسی مزیت رقابتی و عوامل ایجادکننده ی آن در صنایع ایران از اهمیت به سزایی برخوردار است. در این راستا، هدف این مقاله بررسی مزیت رقابتی و عوامل ایجادکننده ی آن در صنعت قطعه سازی خودرو در ایران است. برای رسیدن به اهداف این مقاله، از الگوی پوتر برای تعیین مزیت رقابتی صنعت مذکور استفاده شده است. نتایج مطالعات نشان می دهد که این صنعت نتوانسته است از عوامل ایجادکننده ی مزیت رقابتی به نحو مطلوبی بهره مند گردد.
Nowadays، relative advantage in production and export cannot insure the success of companies in global market، and competitive advantage is probably the most suitable condition for being successful in markets. Thus، the survey of competitive advantage and its determinants is important. In this regard، the determination of competitive advantage in Iranian Auto parts Industry، by using method Poter، is studied in this paper.
The result shows that this industry has not been able to be utilized from the determinants of competitive advantage.
خلاصه ماشینی:
"این وضعیت شاید تاکنون در شرایط حاکم بر صنعت خودرو (انحصاری بودن صنعت خودرو، ساخت داخل کردن، وجود مقررات صادرات و واردات محدود کننده، وجود موانع تعرفهای و غیر تعرفهای و حمایت شدید از صنایع داخلی) قابل توجیه بوده است، ولی در حال حاضر که بازار ایران به مرور به روی بازار جهانی گشوده میشود به هیج عنوان توجیهپذیر نخواهد بود.
هر چند که آمار و اطلاعات لازم جهت تعیین میزان و نحوهی تأثیرگذاری صنایع عرضهکنندهی عوامل تولید، در اختیار نیست، اما با عنایت به اطلاعات کلی Research and Development موجود، میتوان گفت که این صنایع به دلیل عدم حضور جدی در بازارهای رقابتی بینالمللی و فقدان تکنولوژی پیشرفته در آنها یا عدم وجود نوآوری و تحقیق و توسعه (شاید بهدلیل کوچکی واحدهای موجود)، نتوانستهاند موجبات رقابتیشدن صنعت قطعه سازی را فراهم آورند.
در مقام مقایسه، نرخ سود تسهیلات در سایر کشورها، عمدتا زیر 10 درصد است که این وضعیت حاکی از آن است که این ابزار نیز که میتوانست به عنوان یک عامل ایجاد کنندهی مزیت باشد، نتوانسته است که کمکی به افزایش توان رقابتی بنگاه به ویژه صنعت قطعه سازی کند.
تولید با ظرفیتهای پایین، افزایش هزینههای تولید به خصوص هزینههای نیروی کار، سرمایه و سربار تولید، کاهش سهمیه ارز صادراتی (به خصوص در مورد صنایع لاستیک)، کمبود نقدینگی و جبران آن با هزینههای بالاتر، عدم توجه به هزینههای تحقیق و توسعه، عدم به کار گیری مدیریت کارآمد، وجود تکنولوژی سنتی در بنگاهها، از جمله مهمترین دلایل کاهش توان رقابتی بنگاهها در دورهی مورد بررسی بوده است (ولیبیگی، 1382، صص 72- 65)."