خلاصه ماشینی:
"از دیدگاه کارفرمایان ممکن است کاهش نیروی کار به منظور رقابتی کردن موسسه مانند مورد قبل، مطلوب باشد،اما برای کارگران اغلب از دست دادن کار،به خاطر بزرگ بودن بعد خانوار به مفهوم از دست دادن تنها منبع گذران زندگی است،چون طرحهای بیمه بیکاری در کشورهای در حال توسعه آسیائی وجود ندارد.
در آسیا و هر جای دیگر گستردگی نظر به این محدود شده است که یکی از کارآترین روشهای توسعه همکاری و 3lکاهش تضاد میان کار و مدیریت،تشکیل یک هیات یا انجمن است که در آن هردو طرف میتوانند یکدیگر را در رابطه با موضوعهای موردنظر متقابل به صورت تماسهای رسمی برای بحث و مشورت ملاقات کنند.
این کلمات که تقریبا 04 سال پیش پذیرفته شده،اعتبار خود را تاکنون حفظ کرده مفهوم اساسی آنها روشن است:کمیتههای مشورتی یا گروههای مشابه برای همکاری و مشورت نیروی «کار-مدیریت»در سطح موسسه،تحت هیچ شرایطی نباید در کار مذاکرات دستهجمعی اتحادیههای کارگری که شامل مذاکره با کارفرمایان و سازمانهای کارفرمائی در رابطه با مزد و دیگر مناسبات و شرایط اشتغال است، دخالت کنند.
برای مثال این یکی از دلایلی است که چرا تلاشهای انجام شده در ایالات متحده به منظور تشکیل کمیتههای همکاری مشترک نیروی«کار-مدیریت»به موفقیت چندانی دست نیافته،زیرا به نظر میرسد وجود آنها با مذاکرات دستهجمعی(چانهزنی دستهجمعی) که بطور مرسوم در سطح شرکت صورت میگیرد،در تضاد است.
سئوالات اساسی این است که آیا کارگران و نمایندگان آنها باید در فرآیند تصمیمگیری موسسه مشارکت داشته باشند؟این مشارکت باید در چه موضوعهایی باشد؟و نحوه این مشارکت چگونه باشد؟ بحث فوق در برخی از کشورهای آسیائی در بسیاری جنبهها مشابه بحثهای کنونی در ملل اروپائی است که در آن تا امروز دیدگاههای متضاد مانع ایجاد یک دستور العمل آتی برای شرکتهای اروپائی شدهاند."