دو شعر از فدریکو گارسیالورکا ادب و هنر

"دو شعر از فدریکو گارسیالورکا ترجمهء خسرو ناقد (به تصویر صفحه مراجعه شود) سکوت (1921) بشنو،بشنو،کودکم،سکوت را سکوتی که موج می‌زند. و به زمین می‌افکند همهء پیشانی‌ها را کمان ماه (1926) کمانی از ماه تیره بر فراز دریای‌یی موج کودکان نازادهء من دنبال می‌کنند مرا «پدر،نرو!صبر کن! جوانترینمان جان داد!» آویز می‌شوند به مردم چشمم خروس می‌خواند. دریا،سنگ شده،می‌خندد آخرین موج خندش را «پدر،نرو!... » فریادهای من به خوشهء سنبل تبدیل می‌شوند."