"غنوده در پیکر ثانیه‌ها بی‌تپشی به بهانهء بودن این‌چنین عشق را انکار کردیم بی‌زحمت و خون دل خورن سپید را سیاه کرده سیاهی‌ها را فریاد زدیم این‌سان مرده پرستیدیم بی‌ننگ از زنده بودن در بهار نیاز و هوس غوطه‌ور بی‌خبر از پاکی برف و نجابت آدمکهای برفی این‌چنین آسمان زمستان را ابری کردیم ما آدمیم؟!"
(
, 
, 
)
