شعر - مجله بخارا ادب و هنر

"با دستی شکسته که بسته است‌ دلو بزرگ را از آب سرد چاه پر می‌کنم‌ و چهرهء گداخته‌ام را در زیر پر ستاره‌ترین آسمان شب‌ در آب،بی‌مضایقه می‌چرخانم و می‌خوانم: -«ای خاک‌ من در کدام لحظهء این عمر سر بر زمین سجدهء آرامش خواهم گذاشت؟ من در کدام لحظه‌ات ای خاک؟ تیغی دودم‌ در نیمه راه سینهء من مانده است‌ با تیغه‌های آتش و تیزاب‌ تیغی مذاب."