خلاصه ماشینی:
"کتاب نهج البلاغه مجموعهای است برگزیده از سخنان،سفارشها،نامهها و حکمتهای نظری و عملی امام، که توسط شریف رضی(ره)گرد آمده است؛و چون انگیزهء آن بزرگوار از گردآوری آن،ارائهء نمونههایی از فصاحت و بلاغت امام بود،ازاینرو اکثرا قطعاتی از خطبهها و سخنان و نامههای بلند آن حضرت گزیده شده که هرچند به نحو اکمل هدف آن بزرگ را تأمین کرده ولی خوانندگان را از مزایای بسیاری محروم ساخته است؛زیرا بیشک اگر مجموعهء سخن یا نامهها گرد میآمد بهرههای بیشتری از آن حاصل میشد.
ولی این سخن درست نیست،یرا او لا امام(ع)اکثرا درصدد جلب خشنودی عثمان نبود،ثانیا خود مترجم در برخی موارد دیگر،این واژه را به همین معنایی که ما گفتهایم ترجمه فرموداند(-خ 231 و 371 و نامهء 75).
» ایشان«یذیعان»را از«ذیع»به معنای پخش کردن و آشکار نمودن گرفتهاند،در صورتی که فعل یذیعان از این ماده و نیز یوتغان هیچیک با باء جاره متعدی نمیشود حال آنکه در متن نهج البلاغه هردو با باء جاره متعدی شدهاند،و نیز بنابراین تعبیر باید کلمهای مانند«رسوایی»در تقدیر گرفته شود زیرا خود مرد را که آشکار نمیکنند بلکه عیوب و رسوایی او را آشکار میسازند.
»مفهوم مخالف این ترجمه آن است که اگر ستودن به کار بیهودهای بود که کرده باشد مانعی ندارد!این اشکال ناشی از آن است که بباطل را«کار بیهوده» دانسته در صورتی وصف«ستودن»است و در واقع در اینجا کلمهای در تقدیر است و عبارت چنین است:«و لا یبجحوک بباطل بفعل لم تفعله».
مورد دیگر در حکمت 164 غیبت که معنای آن برای عام و خاص روشن است چنین ترجمه شده:«به زشتی یاد کردن مردمان پشت سر آنان»."