خلاصه ماشینی:
"افزایش اهمیت شخصیت عارف(که قبلا مورد بحث قرار گرفت)با ظهود طرق بزرگ صوفیه و دو تن از بزرگترین چهره‌ها همزمان است، که هر دو آثار عمده خود را به زبان عربی نوشته‌اند، اما تالیفات اندکی نیز به زبان فارسی تدوین کرده‌اند:یکی شهاب الدین ابو حفص عمر بن محمد سهروردی(539-632 ق قرن 13 م)است، که از او دو فتوت نامه 57 بر جای مانده است، که برای مطالعه و بررسی تاریخ سیاسی و اجتماعی زمان او مدارک با ارزشی به شمار می‌آیند.
در پی سخنرانیهایی که در مورد فصوص الحکم ابن عربی توسط شاگرد او صدر الدین قونیوی(وفات قرن هشتم ق/1374 م)ارائه شده تالیف می‌کند 75 و چنانکه در مقدمه آن ذکر کرده قصد داشته که از سبک سوانح احمد غزالی تقلید کند، اما در واقع بیان او بسیار مهذبتر است، به طوری که با آثار قرن سیزدهم کاملا هماهنگ می‌باشد هر چند دارای نثر بیشتری است.
او آیه‌ای از قرآن را به عنوان سرآغاز رساله خود قرار داده است:اقتربت الساعة و انشق القمر»[سوره قمرز آیه 1]و برای طبقه بندی متکلمین، فلاسفه و عرفای آن روزگار شیوه‌های مختلفی در تفسیر این آیه به کار برده است که نشانگر پیچیدگی بسیار تفسیر قرآن در اسلام ایرانی، و نیز اعتقاد مولف بر اینکه اشراق عرفانی تفضیلی و محدود به گروه اندکی از عرفا است، می‌باشد، آثار دیگر علی ترکه او را به عنوان مفسر توانای حدیث و تصنیفات ابن عربی و عراقی، زبانشناس(جنبه‌هایی که در مکتب او جایگاه مهمی دارد)، استاد جدل و نیز بدهکاری بینوا که به علت شکست در تطبیق با جنبشهای انقلابی تاریخی و سیاسی زمان خویش، که در آن بسیار درگیر بوده و برای امرار معاش مجبور به دریوزگی گردیده 103 ، معرفی کرده است."
(
, 
, 
)
