چکیده:
در اولین سالهای قرن بیست و یکم،که اقتصاد بسیاری از کشورها همراه با انقلاب اطلاعاتی تغییر میکند،بروز برخی تغییرات در عملیات دولت انکارناپذیر است.به موازات پیشرفت بخش خصوصی در کسب و کار الکترونیکی1و بازرگانی الکترونیکی2تغییراتی نیز تحت عنوان،(دولت الکترونیکی)که بیشتر در مدیریت دولتی کاربرد دارد،بوجود آمده است. دولت الکترونیکی،بعنوان یک اصطلاح،عبارت است از استفاده از تکنولوژی اطلاعات بویژه اینترنت،در ارائه خدمات عمومی،با سهولت بیشتر،مشتری پسندتر،باصرفهتر،و در مجموع به طریقی متفاوتتر و بهتر(هلمز3؛2001،ص 2).دولت الکترونیکی را در تعریفی وسیعتر میتوان پذیرش هر نوع تکنولوژی اطلاعاتی و ارتباطات از جانب دولت تعریف کرد. تکنولوژیها شامل کنفرانس تصویری،ورود اطلاعات لمسی-صوتی، CD-ROM ها، اینترانت و اینترنت خصوصی،همچنین سایر تکنولوژها مانند تلوزیون تعاملی و دسترسی؛ اینترنت از طریق تلفن همراه و ابزارهای دیجیتال شخصی میباشند.
خلاصه ماشینی:
"بهرحال،در نتیجه تغییرات تکنولوژیکی، خدمات بیشتری توسط کسب و کار الکترونیکی بخش خصوصی ارائه گردید و متعاقب آن تقاضا برای انجام اقدام مشابه در دولت بالا گرفت(س.
امکان افزایش قابل توجه اطلاعات ویژه سازمانی را از طریق ایجاد راههای جدید ترکیب یا تطبیق دادهها که باعث بوجود آمدن اطلاعات درباره محیط بیرونی(شامل اطلاعات در بازار مشتریان)و فرایندهای داخلی(شامل جابجائی کالا و عملکرد کارکنان)میشود،فراهم میآورد؛ امکان قابلیت انعطاف بیشتر برای آرایش کسانی که ممکن است به منابع اطلاعاتی دسترسی داشتند و از آنها استفاده کنند،و انتخاب فرایندهای وابسته به اطلاعات را فراهم میآورد.
در حال حاضر با توجه به سطح تعامل مجاز،بویژه سطحی که بوسیله اینترنت تعیین میشود،بر سر یک مجموعه چهار مرحلهای برای توسعه اتفاق نظر وجود دارد(اکونومیست،24 ژوئن 2000): اطلاعات:اولین مرحله که تقریبا اکثر دولتها در حدود سال 2002 به آن رسیدند،شامل وزارتخانهها و سازمانهای است که با استفاده از شبکه جهانی،اطلاعات مربوط به خودشان را برای بهرهبرداری استفادهکنندگان خارجی ارسال میکردند.
فنون مدیریت منابع مشتری با استفاده از اطلاعات جمعآوری شده از طریق داده کاوی و انبار کردن دادهها امکان برقراری ارتباط نزدیکتر با شهروندان را ممکن میسازند، بخش دیگر حلقه اتصال بین دولت و شهروندان،که نسبتا ناشناخته باقی مانده است،دسترسی شهروندان به بخش بزرگتری از اطلاعات مربوط به خدمات دولتی میباشد.
کارکنان سطوح بالا اطلاعات مورد نیاز خود را مستقیما و اغلب بصورت خودکار دریافت میدارند و کارکنان سطوح پائین نیز نیازی به نظارت نزدیک به ترتیبی که در گذشته انجام میشده است ندارند؛اغلب میتوان با سیستمهای الکترونیکی نحوه انجام وظیفه کارکنان را کنترل کرد."