چکیده:
از مسایل مهم در حوزه مباحث قرآنی مساله بلاغت قرآن است که به باور دانشمندان و مفسران اسلامی میتوان نسبت به آن ادعای اجماع کرد.در مقاله کنونی دیدگاههای بلاغی مرحوم علامه طباطبایی(ر ه)در تفسیر المیزان ذیل آیاتی از قرآن مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.
خلاصه ماشینی:
"(همو،65/2) از حیث نکات ادبی عبد القاهر مواردی ذکر کرده که آوردن هلال لطیفتر و ادبیتر از قمر است از جمله در شعر ابو العتاهیه: تسر اذا نظرت الی هلال و نقصک اذ نظرت الی الهلال میگوید در این بیت این نکره و معرفه بودن هلال نیست که لطافتی پدید میآورد و در این بیت نکره و معرفه همان یک هلال است بلکه خود هلال لطافت دارد که در واژه قمر آن ملحوظ نیست و استدلال به این آیه میکند که آیا نمیبینید که در این آیه هلال آن هم به صورت جمع آمده درحالیکه قمر در این پایگاه به صورت اقمار نمیآید:«یسالونک عن الأهلة»(همو،981/2) و در ادب فارسی هم ماه را به شکل هلال به ابرو تشبیه کردهاند چنانکه: ای ماه چو ابروان یاری گویی یانی چو کمان شهریاری گویی نعلی زده از زر عیاری گویی در گوش سپهر گوشواری گویی و حافظ فروغ ماه را که از بام قصر ممدوح برتابد به لطافتی مخصوص داشته که خورشید از شرم او روی بر دیوار دارد: فروغ ماه میدیدم ز بام قصر او روشن که روی از شرم آن خورشید بر دیوار میآورد علامه طباطبایی در تحلیل آیه «هل ینظرون الا ان یأتیهم الله فی ظلل من الغمام» (البقره،012)یعنی:«مگر انتظار آنان غیر از این است که خدا و فرشتگان در زیر سایبانهایی از ابر سپید به سوی آنان بیایند و کار(داوری)یکسره شود؟و کارها به سوی خدا بازگردانیده میشود»،معتقد است با توجه به آیه قبل «فان زللتم بعد ما جائتکم البینات» ."