مرگ را به بستر خواندم . . . ادب و هنر

"مرگ را به بستر خواندم... معصومه ابراهیمی (پروسکا) مرگ را به بستر خواندم آنگاه که روشنای کاذب شب چراغکی پنجه بر پیکر سپیده کشید. مرگ چون پیچکی خفته در سینهء دیوار هماغوش من فریاد چون آواری در سیاهی بیداد مدفون سکوت سرشار است مگر نالهء درهم شکستن استخوانهای سحر زیر هجوم هلاکت بار اندوه از آن پس که ذهن نمناک باغ در سراشیبی زوال خشکید و نارون بن بی‌ملال در شبخون حادثه،چتر فرو بست از آن پس که حنجر آواز با تازیانهء نفرت در قربانگاه خونین دوزخ درغلتید مرگ موهبتی است درنیافتنی. بی‌برگ،بی‌چراغ،بی‌آواز زندگی رخت چرکی است که بر تن برازنده نیست. بدینسان اندک شعشلهء شرافت آدمی فرو مرد. بی‌شعر،بی‌چراغ مرگ تاجی است که بر سر باید نهاد مرگ را به بستر خواندم آنگاه که روشنای کاذب شب چراغکی پنجه بر پیرک سپیده کشید مرگ را به جان در برکشیدم زمستان 1384 نشر ماهی مدرنیسم‌ یست‌ گلن وارد قادر فخر رنجبری ابوذر کرمی"