خلاصه ماشینی:
"بگذارید کمی از زبانشناسی فاصله بگیریم و از مرتبهای عامتر به قضایا نگاه کنیم:آرتور کسلر در کتابش به نام امر آفرینش نکتهای را مطرح میکند که در ذهن من تأثیری ماندگار گذاشته و آن نکته این است که کم اتفاق میافتد صاحبنظری در هر زمینهء علمی بتواند وقتی با مشکلی تازه روبرو میشود پاسخ آن مشکل را فقط در محدودهء همان زمینهء علمی پیدا کند.
هرکسی از زبان و ظن خودش کاری میکند و این در حالی است که ما به دو حوزهء علمی مجهزیم که هر دو عمیقا سرشت علمی پیدا کردهاند؛هر دو به ابزارهای ریاضی و منطقی مجهزند؛هر دو میتوانند زمینهای باشند برای رسیدن به معیارها و سنجههای مشترک در عرصهء ارزشیابیهایی ادبی،یا لااقل میتوانند زبانهای مختلف داوران را به هم نزدیک کنند در حدی که دستکم بتوانند حرف همدیگر را بفهمند.
اما این زبان فارسی و فرهنگی که در آن متبلور شده چه رابطهای باید داشته باشد با زبانهای ایرانی دیگر؟این نکتهء حساسی است که درک آن میتواند به حل بسیاری مسائل کمک کند.
غم انگیزتر از همه اینکه از خدماتی که زبانشناسی میتواند در اختیار بگذارد محروم مانده است و زبانشناسان هم محروم ماندهاند از خدمتی که میتوانند به زبان و ادبیات خود کنند.
سورن میگوید این تحولی که در حال به وجود آمدن است و همچنان دارد کفهء ترازو را به سود نقشگرایی و به خصوص نظریه زبانشناسی شناختی میچرباند،صرفا ناشی از آن است که نظریهء گشتاری و زایشی با آنکه خیلی زیباست ولی نمیتوان از آن استفادهء عملی کرد."