سفرنامه شلمچه - مجله فرهنگ کوثر خبر و گزارش

"همه خود را به روی زمین انداختند و زار زار می‌گریستند نوار آهنگران روشن شده بود هرچند بود و نبود آن، فرقی نمی‌کرد آنقدر همه از خود بی‌خود شده بودند که گویی عزیزانشان در آن مناطق و زیر خاک بودند، نمی‌دانم چه مدت. من در شلمچه تماشاگر صحنه‌های زیبایی بودم و خود با چشم خود دیدم قبل از نماز بچه‌ها چفیه‌ها را از گردن باز کردند و تمام جایگاه چهار صد شهید را غبار روبی کردند. زیاد شنیده بودم که غروب شلمچه دیدنی است اما این بار بجای شنیدن، دیدم. ولی چه سخت است تحمل کردن این همه درد این همه ظلومیت‌بچه‌ها آنقدر از خود بی‌خود شده بودند که اگر به آنها اجازه داده می‌شد خود را به اروند می‌انداختند. از این سفر بر نمی‌گشتیم چه خوب بود بی‌خبر از دنیا و وابستگیهایش، چه خوب بود با خدا بودن و لمس کردن آن چه تا به حال فقط شنیده بودیم."