چکیده:
کودکآزاری به حالت بالینی کودکانی(معمولا زیر سه سال) گفته میشود که یکبار یا به دفعات مورد ضرب و شتم و آزار و شکنجه عمدی افراد بالغی که مسئولیت آنها را برعهده دارند. مثلا پدر و مادر،قیم و یا والدین رضاعی قرار گیرند.در این سندرم،علاوه بر آزار جسمانی،محرومیت از خوراک و پوشاک، عدمتوجه و مراقبت و سرپناه و محرومیت از محبت و عاطفه به طور غیرعمد نیز مطرح است.
اپیدمیولوژی یا همهگیرشناسی کودکآزاری جسمانی در تمام جوامع به چشم میخورد و ارتباطی با ملیت،شأن اجتماعی و تحصیلات ندارد.البته در مشرقزمین،به دلیل باورهای مذهبی مردم و اعتقاد به اینکه کودک هدیه الهی است،کودکآزاری نسبتا کمتر دیده میشود.
خلاصه ماشینی:
"این وکیل دادگستری معتقد است:در صورتی که به پلیس فعلی امتیازات بیشتری داده شود و آموزشهای لازم نیز صورت گیرد نیازی به تشکیل پلیس کودک و ایجاد هزینههای اضافی بر دوش دولت نداریم؛پلیس فعلی با کسب اطلاعات روانشناسی کودک و بدست آوردن امتیازات بیشتر میتواند در زمینه مسائل کودک اقدامات خوبی انجام دهد،چراکه بحث مهم وجود مرجعی برای حمایت درست از کودکان است.
این کارشناس آسیبهای اجتماعی در ادامه به راهاندازی شماره تلفن-123 خط تلفن کودک-هم اشاره میکند:این خط تلفن با مشکلات بسیار زیاد به خاطر توجه به کودکانی تاسیس شد که مورد آزار و اذیت قرار میگرفتند اما میخواهم بگویم به نظر من کودک آزاری در ایران به اندازه همسرآزاری بحرانی نیست.
یک حقوقدان نیز در اینباره میگوید:مسئله اصلی اینجاست که حد تنبیه چه میزان است و چرا به راستی تعیین نشده است؟و آیا اصولا تعینی مرز برای آن باتوجه به ویژگیهای فرهنگی متفاوت کشوری مانند ایران امکانپذیر خواهد بود؟ دکتر نسرین مهرا با انتقاد از ماده 7 قانون 59 مجازات اسلامی و ماده 109 قانون مدنی،از اقدام به تنبیه کودکان توسط والدین بدون حد و مرز مشخصی،میافزاید:طبق این قوانین تنبیه توسط والدین به منظور تادیب و تربیت طفل در صورتی که متعارف باشد جرم تلقی نمیشود،اما هیچگاه مشخص نیست که حد تنبیه چه میزان است.
با وجوئد اینکه در کشور ما نیز پدیده کودکآزاری در برخی مواقع نمود پیدا میکند و برخی از کودکان در طول زندگی خود توسط والدین مورد ضربوجرح قرار میگیرند و اما تاکنون مطالعه جامع و گستردهای در این خصوص انجام نشده است،این گفتوگو به این پدیده پرداخته است."