چکیده:
اختلال های روانی یکی از مشکلات مهم بهداشتی هستند و موجب کاهش کیفیت زندگی و زیان های اقتصادی می شوند (استفنز1 و جوبرت2، 2001؛ استون3، سیوسو-ماتئوس4 و چاترجی5، 2004). بررسی ها اثر مثبت فعالیت های حرکتی را بر بیماری های مزمن قلبی و عروقی، دیابت و چاقی نشان داده اند، اما در رابطه با اثر فعالیت های حرکتی و ورزشی در پیش گیری، مدیریت و درمان اختلال های روانی بررسی های اندکی انجام شده است (بلومنتهال6، بابیاک7 و کارنی8، 2004؛ کاوراس9 و همکاران، 2007). همین بررسی ها فعالیت های حرکتی را دارای اثرات سودمندی در کاهش علایم اختلال های خلقی مانند افسردگی، اضطراب و استرس گزارش کرده اند (آلدانا10، سوتون11 و جکوبسون12، 1996؛ بارتولومو13، موریسون14 و کیکولو15، 2005؛ لاولور16 و هوپکر17، 2001؛ کوزوکا18 و همکاران، 2006؛ دان19، تریودی20 و انیل21، 2001؛ دایومیت22 و همکاران، 2005 ). از سوی دیگر سازمان جهانی بهداشت (2009) میزان شیوع کم تحرکی را در افراد معمولی بین 60 تا 80% گزارش نموده و آن را یکی از علل مهم تهدید سلامتی در جهان دانسته است. با توجه به اطلاعات اندکی که در زمینه فعالیت های حرکتی بیماران روانی وجود دارد، انجام این بررسی در ایران می تواند به برنامه ریزان بهداشتی جامعه کمک کند تا با آگاهی از میزان کم تحرکی بیماران روانی، گروه های در معرض خطر جامعه را شناسایی نموده و اقدامات پیش گیری کننده بهداشتی و درمانی را برای آنان انجام دهند. پژوهش حاضر در این راستا و با هدف بررسی چگونگی فعالیت های حرکتی ورزشی، روزمره و شغلی بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی روانپزشکی زنجان انجام شده است.
خلاصه ماشینی:
"پژوهش حاضر در این راستا و با هدف بررسی چگونگیفعالیتهای حرکتی ورزشی،روزمره و شغلی بیمارانمراجعهکننده به مراکز درمانی روانپزشکی زنجان انجام شدهاست.
این بررسی از نوع توصیفی-میدانی است و بر روی 500بیمار مراجعهکننده به مراکز درمانی روانپزشکی زنجان درتابستان سال 1384 به مدت یک هفته انجام شده است.
(1)- snehpetS (2)- trebuoJ (3)- n?uts?U (4)- soetam-osuyS (5)- ijrettahC (6)- lahtnemulB (7)- kaybaB (8)- yenraC (9)- saruovaK (10)- anadlA (11)- nottuS (12)- nosbocaJ (13)- wemolohtraB (14)- nosirroM (15)- olocciC (16)- rolwaK (17)- rekpoH (18)- akuzeoK (19)- nnuD (20)- ideverT (21)- laeN/O (22)- timuaD (23)- eriannoitseuQ ytivitcA lacisyhP lanoitanretnI مراجعهکننده به بخشهای درمانی روانپزشکی بود.
اطلاعات به دست آمده از فعالیتهای ورزشی رسمی وغیر رسمی بیماران روانپزشکی مورد بررسی نشان داد که 97%آنان فعالیت ورزشی رسمی نداشتند.
L. A,nnuD noisserped fo semoctuo no stceffe esnopser esod ytivitca ,esicrexE stropS ni ecneicS dna enicideM."