خلاصه ماشینی:
"»(ص 126) مترجمان چنان نمودهاند که خواننده از مترجمان مسئله لزوم همراهی و و ترجمه را از یاد بردهاند گمان کردهاند که ترجمه خالص قرآن ممکن است خود میپرسد آیا خود قرآن نمیتوانست آیات موهم را طور دیگری بیاورد یا کلمه«ذنب»را در این موارد به کار نبرد.
نویسنده به سهم خود چاپ این ترجمه را به پیشگاه مترجمان بزرگ قرآن کریم در خیمه مانده یا کوچ کرده استادانی چون سخن سنج معاصر موسوی گرمارودی،قرآن پژوه ارجمند بهاءالدین خرمشاهی، استاد پیشرو محمد مهدی فولادوند،مرد دقت مرحوم سید جلال الدین مجتبوی و پیش از همه اینان به میبدی بزرگ و دیگر مترجمان نامدار پارسینویس،تسلای خاطر میدهد و نامشان را بزرگ میدارد.
در این فصل کربن به جستوجوی همین قرابتهای میان حکمت شیعی ایرانی و ابنعربی خصوصا بین فلسفه سهروردی و ابنعربی میپردازد و تاویلات باطنگرایانهای را نیز از این قرابتها و مشابهتها ارائه میکند."