چکیده:
داستاننویسی هندی به شیوهای اطلاق میشود که زادگاه آن هندوستان است و اکثر منابع دست اول آن به زبان سانسکریت است.عدهای از محققان بر آناند که خاستگاه اصلی داستان هندوستان است که از آنجا به دیگر نقاط جهان انتشار یافته است.
داستاننویسی هندی ویژگیهای بارزی دارد که خصیصهء آن شمرده میشود.این ویژگیها را میتوان از دو جهت ظاهر و محتوی بررسی کرد.از حیث ظاهر برجستهترین ویژگی آن«لایهای بودن»یا«تودرتویی»است.ویژگی دیگر ظاهری آنان،شکل کلیشهای و قالبی است.به جهت محتوی نیز وجود حیوانات بهطور اعم و تعدادی بهطور اخص و نیز نقش برجسته،و البته غالبا منفی زنان،همچنین تناسخ از دیگر ویژگیهای داستاننویسی هندی است.
خلاصه ماشینی:
اساسی این است که چرا انسان به داستان علاقه دارد؟
چون با زبانی ساده و جذاب نگارش یافته،توانسته است در میان سایر ملل نیز جایگاهی
سوکه سپتاتی است که نه تنها محتوای خود را به این داستانها دادهاند،بلکه شیوهء
خاص خود در قصهپردازی را نیز به این آثار منتقل کردهاند.
به این روش،روش لایهای نیز گفته شده است.
گاهی نیز این شیوه تأکید مطلب است که از شواهد آن میتوان کلیله
این است که هیچ تفاوتی در اصل میان آنها نیست و همه از یک گوهر و یک
اما این عقیدهء هندوان از دیرباز واز روزگاران بسیار کهن در میان آنها رایج بوده است.
پیدایش و محور بسیاری از داستانهای این شیوه،زنان و پرداختن به مسایلی است که
جمال و دلال او میکند و این مرتبط است به انتظاری که از دیرباز از زن داشتهاند که
حکمت و منطق و معانی نظر کردهام و بسیاری از این علوم در خاطر است و شعر
اما همواره این دیدگاه مثبت نسبت به زنان وجود ندارد و راست آن است که دیدگاه
منفی در این کتب بر دیدگاه مثبت غالب است.
گاهی مسئله تا آنجا اهمیت مییابد که علت پیدایش این آثار را بازگویی مکر و غدر زنان میدانند؛چنانکه شمس آل احمد،اساس کتاب جواهر الاسمار را بر فریبکاری
«موضوع این کتاب[جواهر الاسمار]قصه است.
اما این آغاز کار است و حیلهء این زنان پایانی
گاهی نیز-البته بهندرت-این کتب راه عقل را میپیمایند و زنان را نه به کلی بد
این طریق خاص داستاننویسی،در هند نضج یافته است و در فرهنگ داستانی سایر