چکیده:
مناطق روستایی استانها از منظر این شاخصها مشخص میشود که این امر راهی است برای مسئولان و برنامهریزان استانهای کشور جهت تعیین الویتهای مربوط به طرحها و برنامههای مختلف توسعه محور و توجه بیشتر به شاخصهایی که از لحاظ توسعهای در وضعیت نامناسبی قرار دارند. نتایج این مطالعه نشان میدهد که اختلاف و شکاف زیادی بین استانهای مختلف وجود دارد و از لحاظ شاخصهای مختلف توسعهای،مناطق روستایی استان مازندران بهترین رتبه را با 120 امتیار و مناطق روستایی استان سمنان کمترین رتبه را با 8 امتیاز کسب کردهاند.شناخت و درک تفاوتهای موجود میان مناطق روستایی استانها از نظر میزان برخورداری آنها از امکانات و خدمات گوناگون به منظور شناخت سطح توسعه و محرومیت مناطق روستایی،میزان فاصله هر منطقه از اهداف تعیین شده،کاهش نابرابریهای منطقهای، تنظیم برنامههای متناسب با شرایط و امکانات مناطق روستایی ضرورتی اجتنابناپذیر است. در این مقاله با بهرهگیری از روش اسکالوگرام،میزان برخورداری مناطق روستایی استانهای کشور از 67 شاخص توسعه در حوزههای جمعیتی،آموزشی،بهداشتی-درمانی، تأسیساتی-زیربنایی،سیاسی-اداری،ارتباطی-اطلاعرسانی و اجتماعی-رفاهی و سهم هر یک از شاخصها و تأثیر آنها در توسعه تعیین شده است.به این ترتیب،میزان توسعهیافتگی
خلاصه ماشینی:
"ir مناطق روستایی استانها از منظر این شاخصها مشخص میشود که این امر راهی است برای مسئولان و برنامهریزان استانهای کشور جهت تعیین الویتهای مربوط به طرحها و برنامههای مختلف توسعه محور و توجه بیشتر به شاخصهایی که از لحاظ توسعهای در وضعیت نامناسبی قرار دارند.
امکانات سیاسی-اداری(شامل 6 شاخص) شاخص شورای اسلامی روستایی(1-5):استان خراسان با 6564 شورای اسلامی بیشترین و استان یزد با 65 شورای اسلامی کمترین را در اختیار دارند و مجموعا 9 استان خراسان،مازندران،آذربایجان غربی،آذربایجان شرقی،فارس،لرستان،خوزستان،کرمانشاه و کردستان در وضعیت مطلوب و 5 استان در وضعیت متوسط و 21 استان در وضعیت نامطلوب قرار گفتهاند.
وضعیت شاخصها به تفکیک پنج سطح توسعه (به تصویر صفحه مراجعه شود) خلاصه نتایج و پیشنهادها با استفاده از روش اسکالوگرام و بهرهگیری از 76 شاخص توسعه در مناطق روستایی استانهای کشور به موارد زیر میتوان اشاره کرد: -استانهایی که امتیاز کمتری کسب کردهاند،در رتبههای آخر یعنی گروههای محروم و بسیار محروم قرار گرفتهاند و باید در اولویت برنامهریزی و محرومیتزدایی قرار گیرند؛زیرا تعداد شاخصهای منفی آنها از دیگر استانها بیشتر است و در واقع در آن شاخص با مشکل قلمداد شده که در سیاست هماهنگ ملی،توزیع اعتبارات عمرانی میباید متناسب با نیاز این گونه مناطق باشد و در حقیقت اعتبارات بیشتری به مناطق محروم داده شود.
این استانها از نظر خوشه شاخصهای جمعیتی،با 31 شاخص مثبت(62 درصد)،در بهترین وضعیت و به لحاظ خوشه امکانات بهداشتی-درمانی،با 501 شاخص منفی(59/4 درصد)،در وضعیت نامناسبی قرار دارند و در مجموع،در تمام خوشهها کمبود شدید و مشکلات جدی دیده میشود که باید با رفع عوامل توسعهنیافتگی و ایجاد تعادل نسبی،این مناطق را در جهت توسعه موازی و پایدار نسبت به سایر مناطق پیش برد."