خلاصه ماشینی:
"7. «ارجوزة فی لغات القرآن»،مرحوم سید عبد العزیز طباطبایی احتمال دادهاند که مؤلف آن مولی نظر علی زنجانی(متوفای بین 0921 تا 0031 و از شاگردان شیخ (*)کتابنامه بزرگ قرآن کریم،گردآوری و نگارش:محمد حسین بکائی،تهران،مرکز فرهنگی نشر قبله، ج 1 و 2،4731.
لازم به ذکر است که این کتاب در زمان نشر مقالهء کتابشناسی غریب القرآن،در دو شمارهء قبلی بینات،منتشر نشده بود.
9. «الإشارات فی تفسیر العبارات»(در لغات قرآن)،ابو عبد الله محمد بن احمد بن عمر سالمی،(م 008 ق)،نسخه خطی ش 11 دار الکتب قاهره،کتابنامه بزرگ،973/2.
«الإشارة فی غریب القرآن»،ابو جعفر محمد بن حسن بن علی طوسی (م 064 ق)،کتابنامه بزرگ،283/2،به نقل از مجله المورد،ج 01،ش 2،ص 2691.
«ألفیة فی غریب القرآن»،ابو العباس شیخ تقی الدین حمزة بن عبد الله زبیدی، (م 629 ق)،کتابنامه بزرگ،635/2.
موضوع کتاب لغات قرآن است و به زبان اردو است،کتابنامه بزرگ،626/2.
این کتاب در لغات قرآن و به زبان اردو است، کتابنامه بزرگ،036/2.
گفتنی است که مؤلف ابتدا این کتاب را به نظم نگاشته و سپس آن را شرح کرده و«البیان فی شرح غریب القرآن»نامیده؛همان که در کتابشناسی غریب القرآن(ش 92)معرفی شده است.
«ترجمان القرآن»،ابو عبد الله حسین فرزند احمد زوزنی،احمد منزوی در فهرست نسخههای خطی فارسی،2791/3،دو نسخه خطی از این کتاب(یکی در آلمان و دیگری در استانبول)شناسانده است.
«کنز اللغات»،محمد بن عبد الخالق بن معروف(سده نهم)به نام کارکیا سلطان محمد(م 388 ق)،این کتاب به نام کنز اللغه در 5721 ق و پس از آن چاپ شده است و نسخههای خطی فراوانی دارد."