چکیده:
بعد از پایان دوران صلح بریتانیایی و شروع عصر صلح
آمریکایی، ایالات متحده نقش اساسی و مهمی در ساختار امنیتی خلیج فارس و اداره
ترتیبات آن به عهده گرفت و همچنان تلاش کرده پس از جنگ اول و دوم خلیج فارس، نفوذ و
حضورش را تقویت کند؛بهویژه اینکه در جریان اشغال کویت توسط عراق، کویت به عنوان یک
عضو شورای همکاری خلیج فارس به وسیله سایر اعضای این سازمان امنیت منطقهای حمایت
نشده و آزادسازی کویت به وسیله ائتلاف نیروهای چند ملیتی تحت رهبری ایالات متحده
فراهم گردید.پس از حادثه 11 سپتامبر 2001 م.ایالات متحده با اتخاذ راهبرد یکجانبهگرایی،
حضور خود را در منطقه افزایش داد و کوشش کرد به همراه متحد سنتی خود، بریتانیا، به
کشور عراق در سال 2003 میلادی تهاجم کند و زمینه حضور هژمونیک خود را فراهم
نماید؛بنابراین، تحولات راهبردی تحت سیاست یکجانبهگرایانه جدید امنیتی آمریکا در
جهت هژمونی این کشور در منطقه پدید میآید.نویسنده مقاله در طی این پژوهش تلاش میکند به سؤال«جهت و ابعاد تحولات راهبردی
در منطقه خلیج فارس پس از تهاجم ایالات متحده و بریتانیا به عراق در سال 2003
م.چیست؟»به روش توصیفی-تحلیلی خ دهد.
خلاصه ماشینی:
"نکته اساسی در ایجاد چنین رهیافتی درک این مسئله است که مشارکت باید جایگزین رقابت شود و تمام کشورهای منطقه باید در امنیت سهیم گردند اما متأسفانه واقعیتهای تحمیلی موجود در حوزه امنیت منطقهای طی دو جنگ حادث در خلیج فارس با وجود یک نظام همگرایی با عنوان«شورای همکاری خلیج[فارس]»در تعارض با بدیل مشارکت منطقهای تبیین میگردد؛به طوری که پای قدرتهای جهانی مانند ایالات متحده و بریتانیا را برای تدبیر ترتیبات امنیتی منطقهای به خلیج فارس کشاند و در نهایت، کشورها و دولتهای منطقه را در اداره ساختار امنیتی منطقه یا مانند جمهوری اسلامی را حذف کرده و یا مانند کشورهای عضو«شورای همکاری خلیج[فارس]»را به انزوای استراتژیک سوق داده و یا مانند کشور عراق اشتغال کردهاند تا خود با سیاست یکجانبهگرایی اتکایی به تأمین امنیت بپردازند.
آمریکا برای جامه عمل پوشاندن به منافع سیاسی و اقتصادی خود نظام امنیتی تکقطبی با همراهی بریتانیا را در منطقه خلیج فارس برقرار ساخت؛دلیل اصلی و بنیادی امریکا برای کنترل جریان نفت در خلیج فارس، نه تنها عرضه آسان و بدون تهدید این ماده حیاتی به آن کشور بود بلکه مهمتر از آن مسئله علیه رهبری آمریکا در نظم نوین جهانی است(اسطورههای خلیج فارس، 1997، ص 30)."