خلاصه ماشینی:
تسلط وی بر حدیث و چگونگی تفسیر و جمع بندی بین آنها و هوشمندیش در بهره گیری از داده های تاریخی و گزارشی های مسلم در سیره و عملکرد مسلمانان و نیز سیره امامان معصوم(ع) در کنار مبنای ارزشمند و راهگشایش در خصوص حدیثی تلقی کردن متون اولیه فقهی,3 وی را آن قدر توانمند می ساخت که در استنباط احکام شرعی که پایه اصلی آن بر جعل و تشریع و در نتیجه عمده ترین راه شناخت آن گزارش گفتار و کردار مشرع و مفسران معصوم آن است, نیاز فراوانی به مباحث عقلی پیدا نکند.
4 استمرار عمل پیامبر(ص) در هیچ روایتی تصریح نشده است; اما مرحوم بروجردی از جمع بین روایات گوناگون و داده های تاریخی به این واقعیت دست یافته و چنین امری را بیان احکام شمرده و بر پایه آن نیازمندی به بکارگیری اصول عملیه را بی مورد می داند.
مرحوم بروجردی از عدم طرح گسترده این مسأله در روایت های شیعی چنین استنباط می کند که چون حکم معروف و شناخته شده در سیره پیامبر اکرم بود, نیازی به طرح آن نبود و عدم طرح شدن به مفهوم وجوب حکم است.
مرحوم بروجردی در تأویل این روایت, به چند نکته توجه می دهد که کار تفسیر آن را آسان می کند: نخست آنکه از مطرح نشدن نام (رحیم) در کتب رجال چنین می فهمد که وی از توده مردم و انسان عادی بود و دو دیگر آنکه از آنجایی که علی بن حکم از وی نقل می کند و وی کوفی است, استنباط می کند که راوی از اهل کوفه است و چون در کوفه فتاوی ابی حنیفه رایج بود و طبیعی است که افراد عامی و توده مردم به فتاوی متعارف بین مردم عمل می کنند, امام نخواسته اند این باور را از بین ببرند و وی را از روش و سیره مستمره برگردانند.