چکیده:
به منظور مدیریت و کنترل و همچنین حصول اطمینان از به کارگیری و استفاده صحیح و قانونی از هر فنآوری و جهت جلوگیری و یا حتی الامکان به حداقل رساندن اثرات سوء ناشی از آن،به طور معمول یک سری قوانین و مقررات خاص وضع میشود تا از یک طرف با آموزش چنین مقرراتی،زمینه استفاده صحیح و قانونی برای استفادهکنندگان فراهم شود و از طرف دیگر اجر و نظارت دقیق از طرف مجریان صورت پذیرد.ضمن اینکه وجود قوانین و مقررات علمی و قانونی،حق و حقوق افرادی را که ممکن است در صورت استفاده غیر صحیح دیگران و یا خود،متحمل خسارتهایی شوند،تعیین میکند.برای داشتن جاده ایمن و جریان منظم ترافیک به اعمال قانون نیاز است.با قانونمند شدن ترافیک،نحوه استفاده مردم از راهها تنظیم میشود و به طور معمول این کار برای تردد مردم و وسایل نقلیه در راههای اصلی عمومی و فعالیتهای مربوطه است.در نظام قانونگذاری تا حد امکان،قوانین اولیه باید خواستههای اساسی و قالب کار را فراهم کند و قوانین ثانویه(یعنی همان آییننامههای دولتی)جزئیات را مشخص نماید.این کار باعث توسعه و ارتقای طرح اولیه میشود و در صورت ضرورت با اعمال قانون میتوان رفتار ایمنتری را از مردم انتظار داشت.بیشتر نیروهای کنترل ترافیک در کشور با خصوصیاتی همچون ناآزمودگی،کمبود تجهیزات،وسایل نقلیه،تغییر و تعویض پی در پی کارکنان شناخته میشوند و با توجه با اینکه تعداد کارکنان راهنمایی و رانندگی اغلب زیاد است ولی کمبود افسران با تجربه و آموزش دیده در عمل،تأثیر و کارآیی آنها را کاهش میدهد.در بسیاری از مسایل مذکور،آموزش امری ضروری است از جمله:مدیریت ترافیک،بازرسی تصادف،نحوه گشتزنی در راههای اصلی،رانندگی موتور سیکلت و اتومبیل و مهارتهای مدیریتی.در این مقاله به بررسی مواردی چون:ضرورت مقررات ترافیکی،توصیف عناصر کلیدی در این قوانین و مقررات(انسان،وسیله نقلیه،موضوعهای مربوط به کنترل ترافیک،علایم و تابلوهای ترافیکی و جریمههای رانندگی)ابزارهای قانونی و روشهای اجرای قوانین ترافیکی در جادههای کشور که مهمترین آنها پلیس راه است،پرداخته میشود.با توجه به پنج جزء کلیدی:سازماندهی،خط مشی،آموزش، وسایل نقلیه و تجهیزات به مزایا و اثرات اجرای قوانین ترافیکی توسط پلیس راه در جادههای کشور اشاره خواهد شد.لذا پلیس راه باید توجه خود را بر پیشگیری از حوادث جادهای معطوف کند که این کار با آموزش مناسب، سازماندهی مؤثر نیروی پلیس،تجهیز آنها با وسایل نقلیه و دستگاههای پیشرفته و تمرکز روی تخلفات تردد و پیشگیری از رفتار غیر ایمن راننده به بهترین نحو انجام خواهد پذیرفت.
خلاصه ماشینی:
"3-4-کنترل ترافیک و ایمنی عمومی:برخی موضوعهای مرتبط با این بخش که باید در قوانین جهت افزایش ایمنی گنجانده شود،شامل موارد زیر است:محدودیتهای سرعت در مناطق شهری و روستایی و در مجاورت مدرسه،بیمارستان و مکانهای پر جمعیت،الزام به حفظ فاصله ایمن با قسمت عقب خودرویی جلویی،رعایت حقوق و نیازهای عابران پیاده،الزام به استفاده از کلاه ایمنی برای موتورسواران و تدوین قانون استفاده از کمربند ایمنی و اجرای مؤثر آن،لزوم آگاهی دادن به رانندگان وسایل نقلیه غیر موتوری در مورد مقررات ترافیکی،امدادرسانی به مجروحان تصادفهای رانندگی،تهیه کد راههای اصلی توسط واحد مربوطه،تشکیل شوراهای ملی ایمنی راه متشکل از افراد مجرب در زمینه نظارت بر ارتقای سطح ایمنی راهها،اجباری کردن بیمه شخص ثالث برای تمامی رانندگان.
توصیههایی که در این زمینه میتوان ارایه داد عبارت است از: *طی کردن آزمونهای ویژه و کلاسهای آموزشی توسط مربیان رانندگی؛ *آموزش مناسب ممتحن؛ *اعمال محدودیت برای رانندگانی که تازه گواهینامه دریافت کردهاند؛ *انجام آزمایشهای پزشکی علاوه بر معاینه چشم و آزموت کتبی و عملی(در حدود 03 دقیقه در شرایط جاده)؛ *طبقهبندی گواهینامه بر اساس وسایل نقلیه متخلف؛ *چون استفاده از وسایل نقلیه ایمن،خطر تصادف را کاهش میدهد،لذا قوانینی جهت کنترل خودروها باید وضع شود از جمله: *آزمایش و معاینه خودرو شامل سیستم ترمز،فرمان،لاستیکها،چراغها؛ *معاینه خودروهای سبک پس از گذشت 3 تا 4 سال از عمر آن و پس از آن به طور سالیانه؛ *معاینه خودروهای عمومی سنگین و تاکسی پس از گذشت یک سال از عمر آن و پس از آن به طور سالیانه؛ *معاینه کلیه خودروها پس از گذشت 01 سال از عمر آنها(هر شش ماه یکبار)؛ *به کارگیری کارکنان مجرب و آزموده و استفاده از وسایل و امکانات مناسب جهت معاینه خودروها؛ *اعمال قانون در مورد خودروهایی که فاقد برگ معاینه هستند؛ *بازدید اتفاقی پلیس و بازرسان از وسال نقلیه در مورد مسایل ایمنی."