چکیده:
یگیری تفاوتی نداشت.نتیجهگیری:نتایج مبین این بود که برنامه افزایش تابآوری بر مولفههای کیفیت زندگی والدین،اثرگذار است.بهبود روابط والد-فرزند و افزایش رضایت از زندگی ممکن است ناشی از کاهش استرس والدینی،تغییر طرحوارهها و نگرشهای والدین به ناتوانی و همچنین بهبود مهارتها و رفتارها در والدین باشد.
Objective: Present research was conducted to develop a resilience fostering program، and examining its impact on quality of life components in parents of children with mild intellectual disability.
Method: A semi-experimental design with pretest-post test and one group repeated measure was applied. Thirty four parents from 16 district of Tehran were recruited and assigned for experimental and control groups randomly. Norem، Malia & Garrison Family Health Status Inventory، Diener Satisfaction with Life Scale and Furman Parent Child Relationship Questionnaire were utilized to evaluate parental health، life satisfaction، and parent-child relationship respectively. Covariance analysis revealed that training developed resilience program could change parent–child interaction components. On the other hand، no significant difference was observed between the two groups about parental health. Satisfaction of life was enhanced in posttest، but did not change in the follow up stage.
Conclusion: Accordingly، this study concluded that the resilience program could promote quality of life in parents of children with mild intellectual disability.
Discussion: Improvement in parent-child relationship and life satisfaction maybe due to decreased parental stress and change in schema and attitude toward disability and improvement in skills and their behavior.
خلاصه ماشینی:
در پژوهش حاضر،برنامه تابآوری در مقابل استرس برای والدین کودکان با کمتوانی ذهنی خفیف منطقه 61 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 88-78 تدوین شد و تأثیر آموزش این برنامه بر مؤلفههای زیستی،اجتماعی و هیجانی-روان شناختی کیفیت زندگی همانند سلامت،روابط والد- فرزند و رضایت از زندگی مورد سنجش قرار گرفت.
پس از آن یکی از گروهها به طور تصادفی به عنوان گروه آزمایش به صورت گروهی در معرض آموزش برنامه تابآوری که از قبل،تدوین شده بود،قرار گرفت و برای گروه کنترل هیچگونه مداخلهای صورت نگرفت؛زیرا ماهیت آموزش گروهی،خود میتواند تأثیر مثبتی در کاهش استرس و افزایش سطح حمایت اجتماعی و در نهایت،افزایش تابآوری داشته باشد؛زیرا جمع شدن افراد در گروه و تعامل با افرادیکه مشکلات مشابه با آنها دارند و آگاه شدن از منابع موجود و کاستن از روحیه منفی و در نتیجه افزایش سطح حمایت اجتماعی،مؤثر خواهد بود.
از آنجا که میزان F مشاهده شده کوچکتر از مقدار بحرانی آن است میتوان اذعان داشت که آموزش برنامه تابآوری اثر معناداری براساس مالکیت در روابط والد-فرزند ندارد (f-4/74Ūp?Ū0/01) همچنین میزان F مشاهده شده در آزمون پیگیری نیز برابر با 2/20 است که از لحاظ آماری معنادار نیست؛به این معنی که طبق پسآزمون دوم نیز آموزش برنامه تابآوری بر عامل احساس مالکیت در روابط والدین تاثیر نداشته است؛بنابراین با توجه به محاسبات فوق،فرضیه اول تایید میشود.
(f-3/32Ūp?0/01) همچنین میزان F مشاهده شده در آزمون پیگیری نیز برابر با 3/52 است که از لحاظ آماری معنادار نیست؛به این معنی که طبق آزمون پیگیری نیز آموزش برنامه تابآوری اثر معناداری و پایداری در میزان سلامت والدین نداشته است؛بنابراین با توجه به محاسبات فوق،فرضیه دوم رد میشود.