چکیده:
پژوهش حاضر با استناد به روایات منقول در منابع شیعه به اثبات نظریه «نزول لفظی و معنوی قرآن کریم» توامان از سوی خداوند متعال پرداخته، و با استناد به تاکید روایات بر نزول قرآن کریم به زبانی(لغتی) خاص و بیان دو لفظ «آیه و معنا» درباره نزول قرآن، و وجود محکمات و متشابهات در آیات و نیز نسبت انزال قرآن کریم به خداوند متعال اثبات می کند که پیامبر اکرم هیچ دخل و تصرفی در نزول آیات و ابلاغ آن به مردم هم در مقام لفظ و هم در مقام معنا نداشته است. نویسندگان مقاله با طرح این مباحث به نقد و رد نظریه دکتر سروش در باب کیفیت نزول قرآن از دیدگاه روایات پرداخته اند.
خلاصه ماشینی:
"com مقدمه یکی از موضوعات مورد توجه در بحث علوم قرآنی،کیفیت نزول قرآن کریم از نظر لفظ یا معناست که عبد الکریم سروش در نظریۀ«بسط تجربه نبوی»1و در پی آن،مصاحبۀ «کلام محمد»2به یکی از نظریات بحثبرانگیز در موضوع کیفیت نزول دست یازیده است؛این نظریه،حامل پیامی است به این مضمون که قرآن کریم از نظر معنا از سوی خداوند متعال نازل شده و از نظر لفظ به همت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم تألیف شده است.
در واقع،سروش برای اثبات نزول معنوی قرآن کریم مقام نبوت را همان مقام کشف شهودی که عارفان نیز از آن برخوردارند،فرض کرده و تنها تفاوت بین این دو عرصه را اذن به مأموریت در مقام نبوت میداند و باور به چنین مسئلهای سبب شده است تا به این نتیجه برسید که قرآن کریم به صورت معنوی نازل شده یعنی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در مقام شهود عالم معنا به اموری دست یافته است که خداوند متعال این امور را به ایشان افاضه کرده است و پس از ابلاغ مأموریت،آن معانی عظیم کسب شده را برای هدایت بشر به قالب لفظ درآورده است،حال آنکه با استناد به روایات روشن شد که مسیر نبوت، مسیری تعیین شده و دارای تعریفی خاص است و اصلا قابل مقایسه با شهود عارفانه و اذواق و مواجید عارفان نخواهد بود."