چکیده:
در نتیجه افزایش مشارکت، تقاضا و دوره های تمرینی فراوان بروز آسیب دیدگی های بالقوه در رشته تنیسروی میز در همه سطوح ورزشکاران اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. شناسایی عوامل درگیر در به کارگیری راهبردهای پیشگیرانه از آسیب برای فعالیت های ورزشی در ورزشکاران رشته تنیس روی میز ضروری به نظر می رسد. به طور کلی تنیس روی میز از نوع ورزش های خطرآفرین به شمار نمی آید، ولی برخی قسمت های بدن از جمله کمرند شانه ای، پشت، سینه و مچ پا در معرض آسیب قرار می گیرند. بر مبنای داده های تحقیقی، عمده ترین صدمات در میانه دوره های تمرین اتفاق می افتد و عمدتا به بافت های عضلانی وارد می شود که در پی آن مشکلات تاندون نیز به وجود می آیند.
خلاصه ماشینی:
"شناسایی عوامل درگیر در به کارگیری راهبردهای پیشگیرانه از آسیبب برای فعالیتهای ورزشی در ورزشکاران رشتۀ تنیس روی میز ضروری به نظر میرسد.
دادههای آماری آسیبهای حاد و مزمن ورزش نشان میدهد که تنیس روی میز از جمله ورزشهایی است که در انتهای فهرست آسیبزا قرار دارد.
آگاهی خوب از این عامل و ارزیابیهای مناسب برای رفع آنها پیشنیاز پیشگیری از شماری از آسیبها یا حداقل کاهش شدت بروز آسیبها در بازیکنان تنیس روی میز است.
بازیکنان تنیس روی میز باید در محیطهای رقابتی و تمرینی سالم برای کاهش خطر آسیب دیدن به فعالیت بپردازند.
نتایج شجاعالدین و همکاران(1387)نشان داد که درصد آسیبهای ورزشی در رشتۀ تنیس روی میز برای اندام تحتانی 39/23،برای اندام فوقانی 53/57 و تنه 7/14 درصد است.
نتیجهگیری این تحقیق از نوع توصیفی مروری است و بررسی و آشنایی با آسیبهای ورزشی بازیکنان تنیس روی میز هدف آن را تشکیل میدهد.
نتایج نشان داد که کاربرد اشتباه تکنیک،آسیبدیدگی قبلی و گرم کردن نامناسب عوامل ایجاد آسیب در بازیکنان تنیس روی میز هستند.
بنابراین،آموزش شیوههای صحیح گرم کردن به ورزشکاران و همچنین توجه هرچه بیشتر مربیان به این موضوع در کاهش و پیشگیری از آسیبهای ورزش نقش بسیاری مهمی دارد.
تنیس روی میز از ورزشهای خطرآفرین به حساب نمیآید،ولی در عین حال لزوم استفاده از تجهیزات مناسب و آموزش به مربیان و ورزشکاران در خصوص بروز آسیبها و اجرای مسائل مربوط به پیشگیری از آسیبها ضروری به نظر میرسد تا با به کارگیری این امکانات و استراتژیها زمینههای بروز آسیب را در ورزشکاران به حداقل ممکن برسانند."