چکیده:
مقالهای که تحت عنوان «آسیبشناسی آموزش معارف اسلامی با رویکرد به استاد و مربی» به نگارش در آمده است، بررسی برخی آسیبهایی است که گاه در حین تدریس و آموزش، جریان صحیح آموزش معارف دینی را دچار مشکل میکند.بعد از تبیین مفاهیمی چون آموزش، تدریس، معلم و مبانی تعلیم و تربیت، پانزده مورد از آسیبهایی که از ناحیه استاد و مربی گریبانگیر امر تعلیم و تدریس معارف اسلامی میگردد، شمارش و در حوصله مقاله به شرح و تبیین هر کدام پرداخته شده است.در انتخاب موارد آسیبها توجه به کاربردی بودن و گشودن گرههای امر مقدس تعلیم و تربیت مورد نظر بوده است.
خلاصه ماشینی:
"3. اصل قرار گرفتن فضای ذهنی مربی و نه فراگیر آموزش دهنده معارف دینی غالبا به آنچه خود آمادگی پرداختن به آنها را دارد و به صورت کتاب یا جزوه آماده نموده است، بسنده میکند، در حالی که در موارد زیادی این خویش محوری استاد، او را از ورود به مشکلات خاص فکری فراگیران و شناخت دقیق مخاطبان خویش باز میدارد.
بدیهی است از مواردی که حصول آن تأثیر بسزایی در تدریس و فرایند تآثیرگذاری دارد، تغییر نگرش دانشجو نسبت به درس ارائه شده توسط استاد است بدین معنا که اگر دانشجو احساس نماید که دروس معارف دینی، دروس صددرصد کاربردی و کارا بوده و آموختن آن به عنوان «درس زندگی» میتواند آثار مثبتی در زندگی ایشان داشته باشد بیتردید با علاقه و اشتیاق در کلاس حاضر گشته و درس را به شکل کامل برای بهبود وضع زندگی فرا میگیرد.
کتاب و سنت هم زبان خاص خود و نظام ویژه خود را در تعلیم و تعلم دارد و تا آن زبان خاص شناخته نشود، راه ورود به حقایق مفاهیم قرآنی گشوده نمیگردد، شاید عدم انس و علاقه به قرآن و فقر پژوهش و کار فکری در احادیث به اینجا برگردد که راه ورود به دنیای قرآن و حدیث، برای مربیان به نیکی گشوده نشده است تا آن را فراروی فراگیران خود بگشایند و این یکی از آسیبهای مهم و محتوایی نظام آموزشی و تعلیم دینی است."