خلاصه ماشینی:
"هرچند که فیلم خوب و بدتکراری و فیلمهای پوچو خالی و عقدهساز هم دیدهاند،اما تنها دیدن یکی دو کار شگفتآورو لبریز از زیبایی و حقیقت و واقعیت کافی است که اشتیاق ذهنشانرا پاسخی سزاوار بدهد.
آسوده خاطری که به سینما میرود تا از سکوت و خالی فراغتش بهوحشت نیفتد،و به سینمای جشن هنر میرود که تشخیص روشنفکریشخدشهدار نشود و از کاروان دور و جدا نماند با دیدن فیلم ابرودرهم میکشد که:تهوعآور است و کثیف و ضد اخلاقی-هرچند کهبوسوسه همان لحظههای صریح و کثیف،مدام دیدن را نیز آرزو می-کند-اما آنکه در هوای زمانهاش نفس میکشد،و بسختی هم(چوننه برج عاجی برای گریز دارد-و نه میخواهد-و نه ماسک اکسیژنو صافی هوایی،برای حفظ ریههایش که در سموم نفسگیر صدای مرگرا نزدیکتر میشنوند.
مرد که بر دنیای پاییزی و زرد و پژمرده و یا به مرگ با قارقارکلاغوارش مرثیه خوانده است،به ریسمانی میآویزد که شاید«جبلالمتین»نباشد و به خدا نبرد اما هرچه هست،آدم را از چنین زمینیمیکند و برای لحظهای هم که شده طعم رهایی و بالا رفتن را بکامشمیریزد."