چکیده:
سرمایهگذاری خارجی بر دو نوع است.سرمایهگذاری مستقیم tnemtsevnI tceriD
ngieroF (IDF) و غیرمستقیم که سرمایهگذاری خارجی در سبد مالی
tnemtsevnI oiloftroP ngieroF (IPF) نیز نامیده می شود.این دو روند بخش
اساسی جریانهای سرمایهای بین المللی است.هر یک از این دو نوع سرمایهگذاری خارجی
با نقش مکمل یکدیگر سبب میشوند تا کشور میزبان برای بهرهمندی از منافع و نیز کاهش
نوسانپذیری و خطرپذیری راهبردهای مؤثری برای جذب و کنترل رفتار جریانهای سرمایهای
در نظر گیرد.درک کامل ویژگیها و انواع گوناگون سرمایهگذاری خارجی، زمینه مناسبی است تا به
ارزیابی پیامدهای جریانهای سرمایهای بر کشورهای میزبان و شناسایی سیاست لازم برای
جذب سرمایههای بین الملل بپردازیم.بسیاری از کشورهای در حتل توسعه برای تأمین
منابع ارزی مورد نیاز در فرایند توسعه در دهههای اخیر از منابع مالی خارجی بهره
بردهاند.در این مقاله نخست به شناسایی انواع، ویژگیها و عوامل تعیینکننده و نقش
هر یک از انواع سرمایهگذاری خارجی در توسعه اقتصادی میپردازیم و سپس چارچوبی برای
جذب منابع ارزی خارجی، به ویژه از راهساز و کارهای موجود در بازار سرمایه ایران
ترسیم خواهیم کرد.
خلاصه ماشینی:
"این دو عامل به گونهای است که دولت نفوذ مستقیمی در آنها دارد، عوامل اصلی این گروه عبارتند از: -سهولت بازگشت سود و اصل سرمایه -قوانین داخلی مالیات بر سود سرمایه -مقررات بازار سهام و اوراق قرضه -کیفیت عملیات حسابداری و معیارهای افشای صورتهای مالی -سرعت و قابلیت روش تسویه -دسترسی به مؤسسههای امین و کارگزار -مقدار حمایت از حقوق سرمایهگذار برخی دولتها برای گسترش سرمایهگذاری خارجی در اوراق بهادار راههای جدیدی در پیش گرفتهاند و دسترسی شرکتهایشان را به منافع مالی بین المللی آسان کردهاند.
از این گذشته سرمایهگذاری مستقیم خارجی میتواند با ایجاد رقابتی نابرابر و جذب مقادیر هنگفتی از پساندازههای داخلی، جلوی ادامه کار شرکتهای داخلی را بگیرد و نیز ممکن است اثر منفی بر تراز پرداختها داشته باشد، البته اگر تولید واحدهای زیر پوشش نیازمند حجم زیادی از واردات باشد و بالاتر از آن اگر تولید این واحدها بهجای بازارهای خارجی، به بازارهای داخل کشور وابسته باشد سرمایهگذاری مستقیم خارجی در بلندمدت پر هزینه میشود، زیرا هرچند واحدهای زیر پوشش در کار خود تجربه میاندوزند، اما مقدار برگشت درآمدها و حق امتیازها نیز افزایش مییابد.
هر چند عواملی که سرمایهگذاری را در نقاط ویژهای تشویق مینماید مانند منابع طبیعی فراوان، بازارهای بزرگ کشور میزبان یا پائین بودن هزینهها و انعطافپذیری نیروی کار مهم بهنظر میرسند، اما همان گونه که سازمانهای بین المللی با توجه به مفهوم جهانی شدن و آزادسازی اقتصادی بین الملل هر روزه به استراتژیهای تازهای برای افزایش توان رقابتی خود رو میآورند، اهمیت نسبی این عوامل نیز در حال دگرگونی است."