Abstract:
یکی از ارکان اساسی توسعه یک کشور، بخش آموزش و پرورش آن است، این بخش از آن جهت
دارای اهمیت فوق العاده است که هم ابزاری مهم برای توسعه بوده و هم یکی از اهداف توسعه محسوب
م یشود، در کشورهای مختلف، استقرار و فعالیت نظامهای آموزشی به یک جریان عادی و مستند تبدیل
شده است و هر ساله بخش عظیمی از منابع عادی در قالب بودجه های دولتی و هزینه های شخصی، در
این راه صرف می شود. به لحاظ همین اهمیت آموزش و پرورش که روزگاری یک مقوله مهجور در
سیاست گذاری داخلی شناخته می شد، به تدریج در صحنه ملی و بین المللی به بحث اصلی
سیاست گذاری تبدیل شده است. با پذیرش رو به افزایش آموزش و پرورش به عنوان عامل راهبردی در
بهبود توسعه ملی، موضوع بررسی و تحلیل سیاست های آموزش و پرورش کشور از اهمیت بسیاری
برخوردارمی باشد، امری که این مقاله تلاش دارد در حوزه سیاست گذاری عمومی به آن بپردازد.
One of the fundamental pillars of every country’s development is its
educational sector. The great importance of this sector is mostly due to the fact
that it is considered at the same time as an important instrument for
development as well as one of the development's goals.
In different countries, to set up and activity of educational systems are
regarded as an ordinary job and each year, a huge amount of financial
resources are spent on it through government's budgets and private spendings.
Such an importance has gradually made the education category to be known as
a subject of recent policy making in both national and international levels and
also to be discussed much on it. To accept the education’s increasing role to
improve national development makes it necessary to study and analyse the
importance of educational public policies in the country. This is the cause
which the article is going to deal with.
Machine summary:
سیاست های توسعه ای آموزش و پرورش در طی برنامه اول عمرانی ایران (٣٣-١٣٢٧) در سال ١٣٢٧ که اولین برنامه ریزی عمران ملی در ایران تدوین و اجـرا گردیـد، سیاسـت گـذاری و برنامه ریزی آموزشی بخشی از برنامه ریزی عمران و توسعه کل کشور به حساب آمده است برنامه های توسعه آموزش و پرورش در چهار چوب برنامه های هفت سال اول شامل چند طـرح بـود کـه نخـستین گزارش فنی در زمینه سیاست گذاری و توسعه آموزش و پرورش ایران ، گزارش مشاورین ماورای بحار در سال ١٣٢٨ هجری شمسی است (٥) این گزارش که به سفارش دولت ایران در اجرای مطالعات تفضیلی برنامه هفت ساله اول عمران به منظور زیر صورت گرفته است : ١- تعیین هدف های آرمانی آموزش و پرورش با توجه به هدفهای بلند مدت توسـعه و رفـاه کـشور؛ ٢- توصیه تعدادی طرحهای مشخص که مستقیما با هدف های برنامه هفت ساله اول مـرتبط باشـد ولـی در عین حال به تحقق هدف های آرمانی نیز یـاری مـی رسـانند؛ ٣- پیـشنهاد مجموعـه ای از اولویـت هـا و سیاست ها که برای اجرای بهتر طرحهای پیشنهادی مفید می باشند تهیه شده است همچنین در همین دوران شورای عالی فرهنگ با همکاری صاحب نظران تعلیم و تربیـت مهمتـرین هدف ها و سیاست های آموزش و پرورش را به شرح زیر تعیین نمودند: ١) هدف های آموزش و پرورش ابتدایی ◊ ٩٦ فصلنامه تخصصی علوم سیاسی / شماره نوزدهم / تابستان ١٣٩١ ١- پرورش کودک ؛ ٢- خدمت به جامعه ، اجتماع محلی ، خانواده ، مدرسه و همکاری با آنهـا؛ ٣- خـدمت به ملت و مملکت ؛ ٤- خدمت به دنیا و بشریت .