Abstract:
The Arafa supplication with its rhythmic text is a prayer in about 3200 words، eloquent in style and with only a few different versions with slight variances. The subject matter of this supplication is to confess to the sublimity and glory of God، before the worldly، tragic and unstable situation of man. In addition، the praying person praises God for his abundant mercies and invokes God''s bless and peace، as the man''s ultimate necessity، reminding himself of all the sufferings he has gone through in his life، since his pre mortal existence. The present body of the supplication comprises of a main layer common to all versions and an 800 word appendix appearing in some scriptures. The Arafa supplication attributed to Imam Hussein (d. 61 AH/ 681 CE) is a masterpiece of Shiite liturgical literature. However، the authenticity of this attribution has been a matter of disputes between medieval and modern Shiite scholars. This study applies textual criticism to question the probability of issuance of the text from Imam Hussein and from the discourses of the 1st Islamic century، and provides evidences suggesting the plausibility of its attribution to Imam Sadiq، a century later.
Machine summary:
این مطالعه در صدد است با کاربرد روشهای تحلیل درونی و بیرونی متون تاریخی، نشان دهد این دعا اصیل، و ریشهدار در تعالیم اهل بیت(ع) و احتمالاً امام صادق(ع) است؛ همچنانکه بناست با این مطالعه، الگویی نظری برای مطالعۀ اصالت دیگر ادعیۀ منسوب به اهل بیت(ع) نیز به دست داده شود؛ ادعیهای که گاه فاقد اسنادند و روشهای سنتی رایج در علم رجال و دیگر علوم حدیث، از پاسخ گفتن به مسئلۀ اصالت آنها ناتوان است.
بناست با مطالعۀ موردی دعای عرفه، نشان دهیم با مدد جستن از روشهای نوین تحلیل متن و دیگر علوم وابسته به تاریخ، میتوان دربارۀ هویت و انتساب متونی کهن همچون ادعیه نیز بحث کرد و اصالت این بخش مهم و قابل توجه از آموزشهای شیعی را نشان داد.
برای دفاع از اصالت دعای عرفه، باید روشی یافت که نشان دهد گرچه این دعا تنها در نقلی متأخر به دست ما رسیده، هرگز خود متنی برساختۀ دورانهای متأخر نیست، بلکه شواهد مختلف، انتساب آن به دوران حیات اهل بیت(ع) را تأیید میکنند.
4. شواهد حاکی از انتساب دعا به امام صادق(ع) اکنون بناست با ارائۀ شواهدی، فرضیۀ فوق را تقویت کنیم و نشان دهیم که دعای عرفه، متنی متعلق به سدۀ دوم هجری، و صادر شده از حضرت امام صادق(ع) است؛ متنی که تنها در اثر یک تصحیف، به امام حسین(ع) و راویان دیگری منتسب گردیده، و با اینکه اسناد روایت آن منقطع است، باز میتوان شواهدی متعدد حاکی از این ارائه کرد که از گفتارهای اهل بیت(ع) و دعایی مأثور است.