Abstract:
فرسودگی از مهم ترین مسائل مربوط به فضای شهری است که باعث بی سازمانی، عدم تعادل و عدم تناسب آن می شود و به زدودن خاطرات جمعی، افول حیات شهری واقعی و شکل گرفتن حیات شهری روزمره ای کمک می کند. از طرفی قابل توجه است که «هویت»، یک صفت نیست؛ بلکه از اجزای اصلی «حیات بخشی» می باشد که باید مدنظر قرار گیرد. مقاله حاضر، ضمن مروری بر مفهوم هویت در شهرسازی، نگاهی به گونه های مختلف احیاء در بافت های شهری و چگونگی مقابله با بحران هویت دارد. روش تحقیق با توجه به کنکاش در مفهوم احیاء شهری، به صورت توصیفی- تحلیلی است و با استفاده از پرسشنامه، به سنجش پارادایم «تحلیل جایگاه حیات بخشی در بافت شهری» پرداخته، در این راستا از مطالعات اسنادی و میدانی بهره گرفته شده است. نتایج حاصل حاکی از بهبود کالبدی شهر از طریق توجه به مولفه های کالبدی هویت شهری است.
Machine summary:
شناخت هویت و مولفه های تأثیر گذار آن در شکل شهر، مقدمه ای است برای شناخت مدیران، برنامه ریزان شهری، تصمیم گیران و هر آن کس که در ساخت شهر نقش دارد تا شهری ساخته شود که صفات هویتی آن مطلوب و پاسخگو باشد.
اصطلاح «احیای شهری» توسط «وینر» و «هات» در سال 1966 به عنوان یک برنامه طراحی شده برای دست یابی به اهداف زیر مطرح شد: - رساندن ساختمان های موجود به استانداردهای قابل قبول؛ - نگهداری و حفاظت از ساختمان های دارای ارزش تاریخی- فرهنگی؛ - تخریب و پاکسازی ساختمان های فرسوده؛ بنابراین احیای شهری با تغییر بناهای فرسوده و کهنه و جایگزینی آنها توسط سازه ها و کاربری های جدید شهری از جمله خیابان ها، پارک ها همراه است(Button, 1985, 152).
تطبیق مولفه های «حیات بخشی» با نظریه های نظریه پردازان (رجوع شود به تصویر صفحه) بررسی و تحلیل داده ها تمامی 4 مولفه نظریه نوسازی، زیر مجموعه «حیات بخشی»، یعنی پویایی فضایی، تقویت حس تعلق مکان، تنوع بنا و فضا و عناصر هویت بخشی به بافت شهری در نمودارهای حاصل از بررسی نظریه های افراد خارجی و ایرانی دارای ارزش بوده است.
اما نکته ای که در این میان چالش ایجاد می کند عدم توجه به این مقوله در شهرسازی معاصر است بیان مولفه های «حیات بخشی» در نظریه «حیات بخشی» مولفه های پویایی فضایی، تقویت حس تعلق مکان، تنوع بنا و فضا، عناصر هویت بخش به بافت شهری بیان گردید.