Abstract:
تعاملات فرهنگی با ایجاد بسترهایی مبتنی بر هویت و ارزش های مشترک فرهنگی از قابلیت تاثیرگذاری بسیاری بر روند همگرایی در عرصه های منطقه ای و بین المللی برخوردارند. این پژوهش ضمن بررسی رویکرد سازه انگاری در تبیین جایگاه فرهنگ و هویت در عرصه تعاملات بین المللی، با استناد به شاهنامه به عنوان منبعی دست اول به مرور اشتراکات فرهنگی و تاریخی ایران با کشورهای فارسی زبان می پردازد و مسوولیت فرهنگی ایران در ایجاد تعامل فرهنگی با این حوزه را مورد بررسی قرار می دهد. توجه ایران به این دستاورد مهم فرهنگی و تدوین برنامه ای جامع در این خصوص با تاکید بر مفاهیم و ارزش های فرهنگی مستتر در شاهنامه و ارایه رویکردی راهبردی در چارچوب رهنمودها و ظرفیت های غنی شاهنامه، برگزاری جشن هایی در قالب کارناوال های شاهنامه به منظور آشنایی بیش تر مردمان این مناطق با این میراث ارزشمند حماسی به صورت سالیانه در کشورهای همسایه از جمله راه کارهای عملی است که می تواند ابتکار عمل را در اختیار ایران قرار داده و بسترهای لازم را برای ایران در عرصه تعاملات منطقه ای در این حوزه جغرافیایی فراهم آورد.
Cultural interaction with its formation of grounds based on common cultural values has the power of building convergence and unity among nations both at regional and international level. This research is an attempt to use Shahnameh as a first- hand source in reviewing the historical and cultural commonalities among Persian speaking nations and also to find out what kind of role is needed to played by Iran in creating a more cooperating spirit in cultural exchanges. Holding of yearly ceremonies and carnivals، based on the texts in Shahnameh، initiated by Iranians both in Iran and in Persian speaking nations could pose Iran as an originator and the leader of cultural interaction and cooperation among nations of this region.
Machine summary:
توجه ایران به این دستاورد مهم فرهنگی و تدوین برنامه ای جامع در این خصوص با تأکید بر مفاهیم و ارزش های فرهنگی مستتر در شاهنامه و ارایه رویکردی راهبردی در چارچوب رهنمودها و ظرفیت های غنی شاهنامه ، برگزاری جشن هایی در قالب کارناوال های شاهنامه به منظور آشنایی بیش تر مردمان این مناطق با این میراث ارزشمند حماسی به صورت سالیانه در کشورهای همسایه از جمله راه کارهای عملی است که میتواند ابتکار عمل را در اختیار ایران قرار داده و بسترهای لازم را برای ایران در عرصه تعاملات منطقه ای در این حوزه جغرافیایی فراهم آورد.
(Griffiths; 2007: 60 سازه انگاران دولت ها را مهم ترین کنش گران نظام بین الملل تلقی کرده و بر این اعتقادنـد کـه هویت و منافع دولت هـا در عرصـه سیاسـت بـین الملـل از ابتـدا تعیـین شـده و ثابـت نیـستند (٦٢ :٢٠٢٠ ,Weber)، بلکه شناخت بین الاذهانی سبب شکل گیری آن ها شده که ایـن امـر خـود حاصل فرایند تعامل میان دولت ها است که بر مبنای تحولات حادث شده در محیط بین المللـی منافع خود را مشخص میکنند.
مفاهیم فرهنگی موجود در شاهنامه که روایتی گویا از هم پیوندی ایرانیان با مردمان کشورهای افغانستان و تاجیکستان در طی تاریخ پر فراز و نشیب این حوزه را در خود دارد و زبان فارسی که اساسیترین حلقه پیوند میان این کشورها به شمار میآید، قادر است زمینه های تعامل و همگرایی منطقه ای را فراهم آورده و سبب شکل گیری هویت و به دنبال آن منافع مشترک در زمینه های فرهنگی و به تبع آن منافع اقتصادی و سیاسی شود.