Abstract:
جنگ عراق و ایران گستردهترین و طولانیترین جنگی است که منطقهی خلیجفارس در نیمهی دوم قرن 20م شاهد آن بود و نه تنها کل منطقه بلکه جهان را تحت تأثیر خود قرار داد. یکی از کشورهای متأثر از آن امارات متحدهی عربی بوده که در آغاز جنگ کمتر از یک دهه از تشکیل آن به عنوان کشور میگذشت و خاندان آل نهیان بر آن حکومت میکردند. بررسی عملکرد امارات نسبت به ایران در سطح سازمانهای بینالمللی در این دوره کمک خواهد کرد تا تصویری روشن از بخشی از مناسبات دو کشور در برههای که هیچگاه به صورت اختصاصی مورد بررسی قرار نگرفته است، به دست آید. حال این تحقیق سعی دارد تا روشن کند که رفتار امارات در سازمانهای بینالمللی نسبت به ایران در زمان جنگ چگونه بوده است؟ روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی با استفاده از مطالعات کتابخانهای و نشریات ادواری و همچنین مقالات علمی می باشد. تحقیق پیش رو بر این فرض استوار است که امارات متحده علاوه بر کمک به عراق، جانب ایران را هم رعایت کرده است. کمک به تعدیل مواضع تند شورای همکاری خلیجفارس، کمک به جلوگیری از قطع رابطهی اعراب با ایران و ایفای نقش در صدور قطعنامهی 598 سازمان ملل در مورد جنگ را میتوان مهمترین مصادیق این امر دانست.
Machine summary:
"اعضای جبههی پایداری در اعتراض به این حمایت از رأی دادن به آن خودداری کردند(جمهوری اسلامی، 1364: ش 1699، 7)؛ اما در اجلاس سال 1366ش/ 1987م که آن نیز در تونس برگزار گردید، اوضاع به میزان زیادی تغییر کرده بود و چنانکه پیش از این گفته شد طرح کشورهای تندرو عرب مانند عربستان و کویت برای قطع رابطه با ایران و تحریم این کشور تا زمان پذیرش قطعنامهی سازمان ملل با مخالفت اعضای پایداری و نیز امارات متحده و عمان روبرو و بشدت تعدیل گردید(جمهوری اسلامی، 1366: ش 2390، 3).
در آبان 1361 ش/ 1982 م امارات متحده به همراه دوازده کشور دیگر ازجمله سایر اعضای شورای همکاری خلیجفارس، پیشنویس قطعنامهای را به مجمع عمومی سازمان ملل تقدیم کرد که جنگ ایران و عراق را سبب خسارات فراوان و عامل تهدید امنیت بینالمللی عنوان کرده بود، این قطعنامه با 119 رأی موافق، 15 رأی ممتنع و 1 رأی مخالف (ایران) به تصویب رسیدو خواستار پایان سریع جنگ و عقبنشینی دو طرف به مرزهای بینالمللی گردید، ایران به دلیل آنکه در این قطعنامه سخنی از تعیین متجاوز به میان نیامده و جمهوری اسلامی را از حق قانونی دفاع از خود محروم ساخته بود، آن را نپذیرفت (اطلاعات، 1361: ش 16850، 11)."