Abstract:
اغلب مفسران عبادت در قرآن را مشترک لفظی دانسته اند. در حالی که گوهر معنا یی عبادت در لغت، خضوع بوده و خضوع در مقابل کسی یا چیزی به عنوان رب بودن او، عبادت اوست. این معنا همة کاربردهای قرآنی این ماده را پوشش می دهد. بنابراین عبادت در قرآن مشترک لفظی نیست؛ در قرآن کریم عبادتی اصیل و پذیرفتنی وجود دارد و آن عبادت خداوند متعال است. در سایر عبادت ها مثل عبادت بت ها، طاغوت، شیطان، حکما و پیامبران، فرشتگان و جنیان، خطا در تشخیص وجود دارد. اطاعت صرف یا خضوع صرف معنا کردن عبادت یا موارد ی از ای ن دست در هر یک این این کاربردها خطاست و کاستی هایی است.
Machine summary:
"ir مقدمه با توجه به اینکه کاربرد عبادت در قرآن ، بسیار فراگیر بوده و در سیاق های مختلفـی بـه کـار رفته است ؛ بسیاری از مفسران برای مادة عبادت در قرآن تفاوت معنایی قائل شـده انـد و آن را مشترک لفظی دانسته اند که در هر سیاق و کاربرد، معنای جداگانه ای دارد.
معناشناسی عبادت بر محور خضوع و تـذلل اسـت ؛ در ایـن محـور، مفسـران ، عبادت اصطلاحی را به معنای تذلل صرف ندانسته اند و متوجه این نکته بوده اند کـه در ایـن صورت در خضوع انسان نسبت به پیام آوران وحی، معلم ، والدین و دیگران ، گرچه خضـوع صدق می کند؛ عبادت اصطلاحی نیست ؛ پس برای صدق عبادت اصطلاحی ، تذلل باید قیود و شرایطی داشته باشد؛ بر خلاف سخن کسـی کـه عبـادت اصـطلاحی را بـه معنـای تـذلل میداند و به جمهور مفسران نسبت میدهد (ابوحیـان ، ١٤٢٠، ج ١: ٤١).
برخـی از مفسران این شبهات را چنین برشمرده اند: اول ، آلوده بودن عبادت ایشان در مقابـل خداونـد و انتخاب مخلوقاتی از او برای عبادتشان به منظور تقرب به خدا؛ دوم ، شفاعت جسـتن نـزد بت ها؛ سوم ، ساختن بت به شکل متصور از خدا؛ چهارم ، بهره بردن از خاصیت ویژه در بت مثل خاصیت سنگ مغناطیسی ؛ پنجم ، ساختن بت به عنوان آینۀ ربشان شامل فرشته ، جـن و انسان و حـداکثر عبـادت رب (رک : ابوالفتـوح رازی ، ١٤٠٨، ج ١٤: ٣٢٦ - ٣٢٧؛ طوسـی ، بی تا، ج ٨: ٣١؛ طباطبایی، ١٣٧٤، ج ١٥: ٣٩٣)."