Abstract:
با توجه به جایگاه شهر به عنوان یک سازمان پیچیده که در آن از یکسو گروههای مختلف ذینفعان (شهروندان ) بر سر کسب منافع محدود با هم در رقابتند و از سوی دیگر، دارای اهداف توسعه فضایی و فعالیتی مشخصی است ، میتوان نقش مدیریت شهری را مجموعه ای از فعالیتهای سازمان یافته و هماهنگ به منظور جلوگیری از هرج و مرج و نیز جلوگیری از اتلاف و یا تخصیص نا عادلانه منابع (به ویژه زمین ، آب و زیرساختهای رفاهی) در شهر دانست . اصولا می توان گفت مدیریت شهری ساز و کار برقراری چنین نظم هماهنگی است که درقالب آن نیازهای کمی و کیفی جامعه شهری با توجه به شرایط موجود و گرایشهای توسعه شهر تامین می شود. بی تردید با پیچیده تر و متنوع تر شدن ابعاد زندگی شهری به ویژه در کلان شهرها، مدیریت شهری نیز به پویایی و تحول نگرشی فراتر از نگرش و عملکرد سیستم مدیریتی سنتی پیشین نیاز دارد و در این میان کلانشهر شیراز که به لحاظ ابعاد مختلف مذهبی، علمی، اقتصادی، اداری و فرهنگی یکی از کلان شهرهای پر اهمیت کشور به شمار می آید، برای ارتقاء و حتی حفظ جایگاه خود به سیستم مدیریت شهری منسجم ، هماهنگ و کارایی که پاسخگوی الزامات و شرایط شهر امروز و توسعه همه جانبه آن باشد، نیاز دارد. کلان شهر شیراز در شرایط کنونی با عناوینی چون سومین شهر مذهبی، قطب الکترونیک کشور، با بالاترین پتانسیل توریستی به لحاظ وجود ارزشهای تاریخی - فرهنگی و اقلیمی - طبیعی، بالاترین مرکز پزشکی فوق تخصصی در منطقه خاورمیانه ، مهمترین مرکز تجاری جنوب کشور و. .. مستلزم مدیریت شهری فراتر از مدیریت سنتی (مدل مدیریتی تمرکز یافته پایتخت محور) است . بررسی نیازهای شهر پیچیده و تخصصی امروز، گویای آن است که قوانین ، ضوابط و مقررات و اصولا سیستم مدیریت شهری قانونی کنونی ما تناسبی با مدیریت شهری کارآمد و مدرن امروز جهان به طور اعم و نیازهای شهری شیراز به شکل اخص
Machine summary:
"ک به عزیزی و همکاران :١٣٩١، ٨) نتایج و بحث تعدد نهادهای مدیریتی وابسته به دولت مرکزی، عملکرد شهرداری به عنوان یک نهاد صرفا مجری با کمترین حد هوشمندی قابل انتظار بدون امکان قانونی مشارکت و مداخله رسمی در لایه های سیاستگذاری، تصمیم گیری و برنامه ریزی، در هم آمیختگی امور مدیریت شهری و امور سیاسی در نتیجۀ فقدان حکومت محلی مکمل و همکار دولت مرکزی، عدم پذیرش رسمی مدیریت محلی کلانشهرهای کشور از جمله کلانشهر شیراز از سوی دولت مرکزی به عنوان یک محدوده فضایی و عملکردی ویژه که الزاما باید با نظام مدیریتی خاص خود اداره شود، فقدان احزاب و تشکلهای مردمی و نهادهای منتخب شهروندان و در نتیجه فقدان بستر شکل گیری قدرت از پایین به بالا، از بررسی موانع مدیریت یکپارچه شهری در ایران (مطالعه موردی: کلان شهر شیراز) /٨١ مهمترین موارد افتراق الگوی مدیریت شهری کشورهای توسعه یافته با مدیریت شهری در ایران به طور کلی و مدیریت شهری کلان شهر شیراز به طور خاص می باشند.
خوشبختانه در برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مجددا مدیریت یکپارچه شهری مورد توجه قرار گرفت و این بار در بند «ب » ماده ١٣٧ مورد تاکید مجدد قرار گرفت و به شورای عالی استانها به عنوان نهادی محلی و مردمی فرصت محدود داده شد تا بعد از مطالعات امکان سنجی، تصدی های قابل واگذاری به شهرداری ها، استخراج و برای بررسی و تصویب ، مستقیما یا از طریق دولت به مجلس فرستاده شود."