Abstract:
با رسیدن موج حاصل از رستاخیز جهان عرب به سوریه، یکی از پیچیده ترین چالش های امنیتی در منطقه خاورمیانه رغم خورد و توجه بسیاری از کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای را به این کشور معطوف ساخت. شاید بتوان گفت اهمیت ژئوپلیتیکی سوریه و نقش استراتژیک این کشور در مناسبات منطقه ای و بین المللی در ایجاد و تداوم این ناآرامی ها تاثیرگذار بوده است. هرچند تحولات صورت گرفته در سوریه تا حدودی ریشه در نارضایتی اقشار مختلف و اوضاع پر تنش داخلی این کشور داشته اما بی شک وجود منافع مشترک و گاها متضاد کشورهای خارجی در سوریه نیز در تعمیق جنگ داخلی و گسترش بحران بی تاثیر نبوده است. مقاله حاضر با طرح این سوال که؛ حکومت علویان سوریه پس از گسترش بحران در این کشور از چه موقعیتی برخوردار است؟ سعی دارد با روش توصیفی-تحلیلی و با بهره مندی از مطالعات کتابخانهای به تبیین موقعیت سیاسی حکومت علویان سوریه پس از آغاز جنگ داخلی در این کشور بپردازد. در این راستا فرضیهای به شکل زیر مطرح شد. قدرت سیاسی حکومت علوی در سوریه پس از گسترش جنگ داخلی تنزل یافته است.مطالعات صورت گرفته در جهت اثبات فرضیه فوق بیانگر این واقعیت است که، نظام سیاسی علوی در سوریه بعد از شروع اعتراضات و گسترش بحران در این کشور، از بعد اقتصادی، حاکمیتی، سرزمینی، شناسایی بین المللی و جمعیت انسانی به شدت آسیب دیده و نفوذ و مشروعیت قبلی را ندارد.
Machine summary:
هرچند تحولات صورت گرفته در سوریه تا حدودی ریشه در نارضایتی اقشار مختلف و اوضاع پر تنش داخلی این کشور داشته اما بیشک وجود منافع مشترک و گاها متضاد کشورهای خارجی در سوریه نیز در تعمیق جنگ داخلی و گسترش بحران بیتاثیر نبوده است.
عدهای از ناظران این ناآرامیها را تنها امتداد خیزشهای مردمی در خاورمیانه و شمال آفریقا میدانند که از این نظر سوریه نیز مانند بسیاری از کشورهای عربی و آفریقایی، گرفتار معضلات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی بوده و مردم برای رهایی از این مشکلات به مبارزه با رژیم پرداخته اند، اما پارهای دیگر از نظریه پردازان بینالمللی معتقدند که حوادث سوریه یش از آنکه منشاء داخلی داشته باشد، دارای منبع خارجی بوده است.
اما با شروع بحران و تضعیف دولت بشار اسد و خروج نیروهای دولتی از مناطق کرد نشین به سمت دمشق و حلب، فرصت برای احزاب کردی جهت تسلط بر منطقه کردستان سوریه فراهم گشت و از سال 2012 اداره مناطق کردنشبن در دست کردها قرار گرفت و بشار اسد که درگیر نبرد با گروههای اپوزیسیون و جریانهای مسلح تروریستی بود و نمیخواست در گیر جنگ در دو جبهه باشد، وارد مصالحه عملی با کردها شده و دست آنها را برای اداره مناطق کردنشین باز گذاشت.
از نظر داخلی بافت جمعیتی این کشور، با ماهیت قومی و حکومت اقلیت عربی بر جامعه ی اکثریت سنی سبب بروز نارضایتی گردیده و مانند بسیاری از کشورهای خاورمیانه، رشد طبقهی متوسط جدید و عدم امکان مشارکت سیاسی در سوریه و حضور خانواده اسد در تمام پستهای کلیدی و حساس، زمینه ساز اعتراض مردم گردیده است.