جامه ای بی اندام بر قامت کمال خجندی Journal Article

در این نوشتۀ کوتاه به تازه‌ترین چاپ دیوان این شاعر نظر می‌افکنیم؛ این نوشته در دو قسمت عرضه می‌شود: الف:مقدمه و تعلیقات مصحح ب:شیوۀ تصحیح کتاب الف:مقدمه و تعلیقات کتاب با 150 صفحه مقدمه و اندکی تعلیقات به چاپ رسیده است،اگر بخواهیم میزان تقریبی تعلیقات را عرضه کنیم،باید گفت که از ابتدای متن دیوان تا غزل شمارۀ 100(صفحۀ 260 متن کتاب)حدود 10 مورد تعلیق درج شده که هریک چند کلمه تجاوز نمی‌کند و در این نوشتار کوتاه وقتی سخن از تعلیقات می‌رود،خوانندۀ محترم باید با میزان آن آشنا باشد،تا این امر به ذهن متبادر نشود که انگشت نهادن بر مشکلاتی که از میان انبوهی از تعلیقات برگزیده شده‌اند،کاری شایسته نیست. معنای قسمت اول این عبارت را تنها مصحح کتاب می‌تواند بیا نمایند،اما در خصوص قسمت دوم باید گفت حقا که حضرت ایشان کشف شهود فرموده‌اند در همین قرن هفتم که استاد هرچه می‌گردند «کمتر اثر صریحی از مذهب در شعر می‌بینند»قرآن پارسی مثنوی معنوی خلق شده است و میراث ادبی این قرن حتی در قلمرو شعر کسانی که تعلق ظاهری به فرقه‌های صوفیه یا نهادهای مذهبی نداشته‌اند،آکنده از مفاهیم دینی است و سیر تأثیرپذیری ادب پارسی از متون دینی درست خلاف نوشتۀ جناب گل سرخی است. ماجرای کشف مقبرۀ کمال نیز از قلم مصحح خواندنی است: «به نوشتۀ نویسندگان گذشته،مزار شیخ کمال الدین مسعود خجندی در شهر تبریز و در دامنۀ ولیان کوه است اما از اهل پژوهش کسی به آن مقبره راه نبرده بود که شرح آن را بنگارد تا آن را من در این کتاب بیاورم، فقط شنیده بودم که به سال 1353 خورشیدی مقبرۀ کمال را تعمیر کرده بوده‌اند.