Abstract:
با نگاهی به مهمترین آثار دستوری و پژوهشهای زبانشناختی فارسی طی چند دهة گذشته، دریافتیم که مقولهای نحوی و مستقل بهنام گروه کمیتنمای فارسی اصولاً مورد نظر هیچیک از صاحبنظران پیشین قرار نگرفته است. در پژوهش حاضر، نگارندگان با استفاده از چارچوب نظری مدرن فراهمشده ازسوی هادلستون و پولوم (2002) به معرّفی، بررسی و تبیین ابعاد گوناگون این مقولة نحوی پرداختهاند. طی نوشتار پیش رو افزون بر کشف، معرّفی و تبیین یک مقولة نحوی جدید بهنام گروه کمیتنما در فارسی امروز، نشان داده شد که برخلاف عقاید بسیاری از صاحبنظران پیشین، گروه اسمی ظرفیت پذیرش وابستههایی را دارد که حتّی پیش از معرّفهای بسیار معمول گروه اسمی مانند «این و آن» ظاهر میشوند؛ همچنین نشان داده شد که گاهی مقولة نحویای مانند قید، ممکن است در دو گروه و دو جایگاه متفاوت با نقشهای متفاوت ظاهر شود؛ برای مثال، عنصر مانند «هردو» گاهی بهمثابة معرّف گروه اسمی و گاهی بهمنزلة هستة گروه کمیتنما عمل میکند که جزئیات آن در متن پژوهش تبیین شده است.
Searching through the most important linguistic researches about Persian during recent decades, we realized that a syntactic category as quantifier phrase has been overlooked by previous scholars. Following a modern framework proposed by Huddleston and Pullum (2002), the present paper aims to investigate different aspects of Persian quantifier phrases. Besides, discovering and analyzing a new syntactic category as quantifier phrase in Modern Persian, we showed that, unlike a number of previous scholars’ views, Persian noun phrases have the capacity of receiving dependents that precede NP elements such as in ‘this’ and ân ‘that’. We also proved that an adverb can appear in two different positions with different functions. For instance, har do ‘both’ can function as both a determiner and the head of a quantifier phrase the details of which are discussed in the body of the paper.