Abstract:
در این مقاله تاثیر گفتمان های سیاست داخلی بر عملکرد جریان های سیاسی در مذاکرات هسته ای بررسی خواهد شد. فرضیه نویسنده مقاله این است که اعتقاد گفتمان اصلاح طلبی به تنش زدایی و توسعه سیاسی موجب شده تا این گفتمان مخالف چالش بررای پیشررفت در فناوری هسته ای باشند. در مقابل، اصولگرایان انرژی هسته ای را نماد مقابله و مقاومت مقابل غرب می دانند. اعتدال گرایان نیز بره واسرهه
اعتقاد به توسعه اقتصادی و همکاری با نظام جهانی، موافق اعتماد سازی با غرب برای حل مساله هسرته ای هسرتند. ضرمن اینکره آ رایرش نیروهای سیاسی داخل نظام براساس اعتقاد به برجام یا مخالفت با برجام سنجیده می شود. به منظرور آزمرون فرضریه مزبرور، ضرمن مررور برخی تئوری ها، ابعاد اندیشه های جناح های اصلی سیاست ایران براساس نظریه گفتمان بررسی خواهد شد و سپس، عملکرد آن ها در زمینره مذاکرات هسته ای ارزیابی خواهد شد.
مناقشه هسته ای ایران موجب پیوند سیاست داخلی و سیاست خارجی گردید به نحوی که فراز و نشیب این پرونده موجب تغییررات در آرایش نیروهای سیاسی داخلی نظام شد. برخی از اصولگرایان را به اعتدال گرایان نزدیک کرد و موجب شد شکاف بزرگی میان اصرولگرایان شکل بگیرد. مناقشه هسته ای موجب شکاف های بزرگی در سیاست ایران شد. از فاصله گرفتن روحانی و اصولگرایان تا نزدیک شدن امثرال
دکتر ولایتی و دکتر لاریجانی به طیف اعتدالی. بر این اساس می توان این نتیجه را از مقاله حاضر گرفت که مناقشه هسته ای موجب تبدیل شدن جدال چپ و راست به جدال برجامیان / نابرجامیان در سیاست ایران گردید و چپ و راست جدید در عرصه سیاست ایران شکل گرفت.
In this paper, the influence of domestic policy discourses on the performance of political currents in nuclear negotiations will be examined. The hypothesis of the author's article is that the belief in reformist discourse has led to détente and political development that this discourse opposes the challenge to advance in nuclear technology. On the contrary, fundamentalists perceive nuclear energy as a symbol of opposition and resistance to the West. Moderates are also in favor of building trust with the West to resolve the nuclear issue by believing in economic development and cooperation with the global system. Meanwhile, the composition of the political forces within the system is measured based on belief in the outcome or opposition to the achievement. In order to test the hypothesis, while reviewing some theories, the dimensions of the ideas of the main factions of Iran's politics will be examined on the basis of discourse theory, and then their performance in the context of nuclear negotiations will be evaluated. Iran's nuclear dispute led to a link between domestic politics and foreign policy, so that the ups and downs of this case caused changes in the arrangement of the internal political forces of the system. Some of the principals approached the moderates and led to a large gap between fundamentalists. The nuclear dispute created major gaps in Iranian politics. From the distance between the clergy and the principals until the close proximity of Dr. Vahili and Dr. Larijani to the moderation spectrum.
Machine summary:
گفتمان ، اصلاح طلبي، اصول گرايي، اعتدال ، مذاکرات هسته اي، پرونده هسته اي ايران مقدمه در ٢٣ تير ماه ١٣٩٤ دو طرف مذاکره در وين به نتيجه رسيدند تا شـبح عـدم توافـق از سـر محمد جواد ظريف به عنوان ريـيس تـيم چهـارم مـذاکره کننـده هسـته اي کـه دربـاره ارتبـاط گفتمان هاي سياست داخلي ايران با سياست هاي غرب تاکنون صريح ترين سخنان را گفته است ، برداشته شود؛ تا محمد جواد ظريف اينگونه رسيدن به برجام را روايـت کنـد؛ «حضـور مـردم در انتخابات سال ٩٢ رياست جمهوري مذاکرات را به ثمر رساند...
در اين مقاله به منظور نائل شدن به هدف پژوهش که ارتباط برقـرار کـردن ميـان عملکـرد تيم هاي مذاکره کننده و ريشه هاي فکـري آن هـا مـيباشـد، ايـن فرضـيه تـدوين شـده اسـت : اصلاح طلبان با گفتمان اصلاح طلبي رويکرد تنش زدايي در مساله هسته اي را عاملي براي حرکت به سمت دموکراتيک شدن و توسعه سياسي، ميانه روها با گفتمان اعتدال رويکرد اعتمادسـازي و مصالحه جويانه را عـاملي بـراي توسـعه اقتصـادي و همـاهنگي بـا سـاختار نظـام بـين الملـل و اصول گرايان با گفتمان اصول گرايي رويکرد سرسختانه در حفظ فناوري هسته اي را عاملي بـراي ايستادگي و مقاومت مقابل غرب و تثبيت قدرت منطقه اي و فرامنطقه اي ايران ميدانند.
بعد از گزارش آمانو، اوباما موضع سختي عليه ايران اتخاذ کرد و گفـت کـه ايـران بـه دنبـال توسعه ظرفيت خود براي ساخت سلاح هسته اي است بيانيه تهران و قطعنامه ١٩٢٩ ٢٥ مهر ماه ١٣٨٩ زماني بود که سه کشور ترکيه ، ايران و برزيل براي مبادلـه سـوخت گـرد هم آمدند تا بتوانند تحريم هاي جديد شوراي امنيت را به تأخير بيندازند.