Abstract:
با توجه به محدودیتهای شبکههای باسیم، ازجمله محدودیتهای مکانی و جغرافیایی، هزینه بالای ایجاد زیرساختهای لازم، کندی ایجاد زیرساختها و سایر موارد، شبکههای بیسیم از اهمیت و توجه زیادی برخوردار گردیدهاند. در این میان شبکههای سیار موردی بهدلیل داشتن ویژگیهایی مانند عدم نیاز به مدیریت مرکزی و زیرساخت و نیز قابلیت تحرکپذیری بالا موردتوجه خاص قرار گرفتهاند. یک شبکه سیار موردی یک شبکه مستقل از گرههای مسیریاب است که با پیوندهای بیسیم به یکدیگر متصل شدهاند. در این شبکه مسیریابها بهصورت تصادفی حرکت میکنند و بهطور مستقل خودشان را، سازماندهی میکنند؛ بنابراین همبندی شبکههای بیسیم پیدرپی و به طرز غیرقابل پیشبینی تغییر میکند که همین موضوع به یکی از چالشهای استفاده از این شبکهها تبدیل شده است. درصورتیکه پروتکل مسیریابی با توجه به شرایط مورداستفاده انتخاب نشود مشکلات متعددی را بهوجود خواهد آورد. در این مقاله به بررسی شبکههای سیار موردی پرداخته و سپس یک پروتکل مسیریابی بهینه برای ارتباطات نظامی سیار پیشنهاد خواهیم داد. این پیشنهاد با توجه به ویژگیهای یک ارتباط نظامی ارائه گردیده است. نتایج شبیهسازی نشاندهنده عملکرد بهینه این پروتکل در مقایسه با سایر پروتکلهای موردنظر است.
Regarding the limitations of wired networks, such as geographical constraints, positioning limitations, high cost of building the necessary infrastructure, and construction lag of infrastructures etc, wireless networks have received considerable attention. In the meantime, adhoc mobile networks have received special attention due to the features such as lack of central management and infrastructure, as well as high mobility. A mobile network is a network independent of router nodes connected to each other by wireless links. In this network, routers move randomly and independently organize themselves; therefore, the wireless network topology is changing frequently and unpredictably, which has become one of the challenges of using these networks. If the routing protocol is not selected according to the application’s circumstances, it will cause many problems. In this paper, we explore mobile adhoc networks and then we will propose an optimal routing protocol for mobile military communications. This proposal has been presented with regard to the characteristics of a military connection. The simulation results demonetrate optimal performance of this protocol compared to other protocols.
Machine summary:
بررسی پروتکلهای مسیریابی در شبکههای سیار موردی و انتخاب پروتکل مناسب برای یک شبکه سیار موردی نظامی سید احمد قاسمی ، محمدرضا حسنی آهنگر2*، آرش غفوری3 تاريخ دريافت: 11/10/1396 تاريخ پذيرش: 25/03/1397 چکیده با توجه به محدودیتهای شبکههای باسیم، ازجمله محدودیتهای مکانی و جغرافیایی، هزینه بالای ایجاد زیرساختهای لازم، کندی ایجاد زیرساختها و سایر موارد، شبکههای بیسیم از اهمیت و توجه زیادی برخوردار گردیدهاند.
از نقطهنظر شیوه برنامهریزی پروتکلهای مسیریابی به دو نوع تقسیم میشوند []: 1-1- مبتنی بر جدول در این روش مسیریابی، هر گره اطلاعات مسیریابی را با ذخیره اطلاعات محلی سایر گرهها در شبکه استفاده میکند و این اطلاعات برای انتقال داده از طریق گرههای مختلف استفاده میشوند.
1-2- مبتنی بر تقاضا در این روش مسیرهایی بین گرهها، تنها زمانی که برای مسیریابی بسته موردنیاز است ایجاد میگردد این پروتکل شامل روشهای SSR و DSR و TORA و AODV و RDMAR است.
همچنین میتوان نوع سومی را که ترکیبی از دو روش بالا است را با نام Hybrid Protocol در نظر گرفت در این پروتکلها روش مسیریابی بردار-فاصله را برای پیدا کردن کوتاهترین بهکار میگیرند و اطلاعات مسیریابی را تنها وقتی تغییری در همبندی شبکه وجود دارد گزارش میدهد.
در پروتکلهای پیشکنشی ، گرهها مدام در حال جستجوی اطلاعات مسیریابی جدید درون شبکه هستند به صورتی که حتی با تغییر مکان گرهها در صورت نیاز بهراحتی میتوان مسیر مناسبی را یافته و برای ارسال و دریافت اطلاعات بین هر دو گره استفاده کرد.
8- نتیجهگیری پروتکل مسیریابی ODMRP با توجه به خصوصیات آن و نیز ویژگیهای محیطی که این پروتکل در آن کار میکند دارای بهترین عملکرد در مقایسه با سایر پروتکلها است.