Abstract:
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله بر تحمل پریشانی در دانشجویان انجام شد. روش: روش پژوهش، نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون-پیگیری با گروه گواه نابرابر بود. نمونه پژوهش شامل 71 نفر (گروه آزمایش شایستگی هیجانی 24 نفر، گروه آزمایشی حل مسئله 20 نفر و گروه گواه 27 نفر) از بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود که با روش نمونهگیری خوشهای چندمرحلهای و بهصورت تصادفی (قرعهکشی) انتخاب شدند. ابزار اندازهگیری، پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) بود. برای گروههای آزمایشی، آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله طی 10 جلسه و بهمدت یک ماه آموزش داده شد، در این مدت آزمودنیهای گروه گواه هیچگونه مداخلهای دریافت نکردند. یافتهها: نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازهگیریهای مکرر، نشان داد آموزش شایستگی هیجانی سبب افزایش تحمل پریشانی در دانشجویان میشود. آموزش حل مسئله نیز سبب افزایش تحمل پریشـانی در دانشجویان میشود. همچنین، یافتهها نشان داد بین تأثیر دو گروه شایستگی هیجانی و حل مسئله بر تحمل پریشانی دانشجویان تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجهگیری: این نتایج میتواند پشتوانهای برای بهکارگیری شایستگی هیجانی و حل مسئله برای افزایش تحمل پریشانی در دانشجویان باشد.
Purpose: Present study was perform to compare the effect of emotional competence and problem solvingtraining on distress tolerance, among students. Method: Study method was quasi-experimental with pre-test, post test and follow-up design with unequal control group. Study subjects were 71 students (24 students: experimental group of emotional competence, 20 students: experimental group of problem solving, 27 students: control group) among students from Farhangian university of Mazandaran who were selected by multi stage randomized cluster sampling and randomized method. Measurement tools were Simons and Gaher distress tolerance scale (2005). Emotional competence and problem solving training for 10 sessions during 1 month was provided for experimental groups. During this period subjects of control group did not received any intervention. Results: The Results of variance analysis test of frequent measurements showed that emotional competence training will increase distress tolerance among students. Problem solving training will also increase distress tolerance among students. Also, according to results, there is not significant difference between effectiveness of two groups of emotional competence and problem solving on distress tolerance among students. Conclusion: These results can be the basis for using emotional competence and problem-solving to increase student distress tolerance.
Machine summary:
مقايسه تأثير آموزش شايستگي هيجاني و حل مسئله بر تحمل پريشاني دانشجويان دانشگاه فرهنگيان The Compare to Effect of Emotional Competence and Problem Solving Training on Distress Tolerance among Students from Farhangian University ناصر منتظر١، يارعلي دوستي ٢*، رمضان حسن زاده ٣ دريافت مقاله : ١٣٩٧/٠٣/٠٧ پذيرش مقاله : ١٣٩٧/١٢/١١ چکيده هدف :پژوهش حاضر با هدف مقايسه تأثير آموزش شايستگي هيجاني و حل مسئله بر تحمل پريشاني در دانشجويان انجام شد.
پژوهشگران مختلف هم چنين ، نقش اين آموزش را در کاهش مشکلات رفتاري نوجوانان (ويد، والز، گري، مک مولن ، کس ، مارک و يتيش ٤، ٢٠١٠)، بهبود روابط با همسالان و کاهش رفتار ايذايي (يئو، ونگ ، گرگن و انسلي ٥، ٢٠٠٥ و دالنيک ، اسميت ، برنک و پنفيلد٦، ٢٠٠٦)، کاهش حساسيت بين فردي و پرخاشگري (تاجري، ١٣٩٥)، افزايش خودتنظيمي تحصيلي، تحمل استرس و کاهش افسردگي و اضطراب (غريبي و بهاري زر، ١٣٩٤؛ شهبازي، حيدري و شيخي، ١٣٩٠ و کردي، نصيري، مدرس غروي و ابراهيم زاده ، ١٣٩١) نشان دادند.
بر همين اساس ، اين پژوهش درصدد پاسخ به اين سؤالاست که آيا تأثير آموزش شايستگي هيجاني و حل مسئله بر تحمل پريشاني در دانشجويان دانشگاه فرهنگيان متفاوت است ؟ ٢.
٤. بحث و نتيجه گيري پژوهش حاضر با هدف مقايسه تأثير آموزش شايستگي هيجاني و حل مسئله بر تحمل پريشاني دانشجويان دانشگاه فرهنگيان انجام شد.
نتايج پژوهش ، هم چنين نشان داد که تفاوت معني داري بين تأثير دوره آموزشي مبتني بر شايستگي هيجاني و دوره آموزشي مبتني بر حل مسئله بر تحمل پريشاني و مؤلفه هاي آن وجود ندارد.