Abstract:
هدف: نشانگان ضربه ی عشق، مجموعه علائم شدیدی است که پس از فروپاشی یک رابطه ی رمانتیک بروز پیدا میکند، عملکرد فرد را در زمینههای متعدد، مختل میکند و مشکلاتی از جمله کاهش امید و عدم بخشودگی را در فرد ایجاد میکند. هدف از این مطالعه اثربخشی رواندرمانی گروهی هیجان مدار بر افزایش امید و بخشودگی بین فردی در نشانگان ضربه عشق میباشد.
روش: این مطالعه، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری دانشجویان دختر و پسر دانشگاههای مشهد، میباشد که دارای نشانگان ضربه عشق هستند. روش نمونهگیری، هدفمند و داوطلبانه میباشد و در نهایت30 نفر از دانشجویان، با توجه به معیارها انتخاب شدند و بطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در جریان مداخله 6 نفر از آنها از ادامه درمان انصراف دادند، بنابراین حجم نمونه به 24 نفر رسید، که در نهایت در هر گروه کنترل و آزمایشی 12 نفر حضور داشتند. گروه آزمایشی، 10 جلسه درمان هیجان مدار را دریافت کردند و گروه کنترل در این مدت درمانی را دریافت ننمودند.
یافتهها: میانگین هر دو مولفه در پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش یافت و تفاوت معناداری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در پس آزمون ایجاد شد (P< 0/05). بر اساس نتایج به دست آمده، میتوان دریافت که درمان هیجان مدار میتواند به طور معناداری باعث افزایش امید و بخشودگی بین فردی در مراجعان شود.
Purpose: Love Trauma Syndrome is a set of signs and symptoms that occur after a romantic relationship collapses, disrupting the function of the person in many fields, and arise problems such as loss of hope and unforgiveness. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of group emotion-focused therapy on increasing hope and interpersonal forgiveness in the love trauma syndrome.
Method: This study was a quasi-experimental, pretest-posttest with a control group. The statistical population is the male and female students of Mashhad Universities, who have the love trauma syndrome. The sampling method is purposeful and voluntary. Eventually, 30 of students entered the project according to the criteria and randomly divided into two groups of experiment and control. During the intervention 6 students canceled therapy. So each experimental and control were 12 students. The experimental group gets treated in 10 sessions and the control group did not receive treatment during this period.
Findings: The average of both components increased in post-test compared to the pre-test and a significant difference was observed in the experimental group compared to the control group in the post-test (P <0.05). Finally, based on the results, it can be concluded that emotion-focused therapy can significantly increase hope and interpersonal forgiveness among clients.
Machine summary:
مطابق نتایج برخی از پژوهش ها، افراد امیدوار و شادمان ، روابط اجتماعی قویتری با دوستان ، همسر، همسایگان و بستگان خود دارند ( Danner, Snow ;٢٠٠٤ ,Guilty, Geleijnse, Zitman, Hoekstra, Schoueten ;٢٠٠٩ ,Ferderickson ٢٠٠٨ ,Fowler, Cheristakis ;٢٠٠١ ,down, Friesen).
همچنین پژوهش های دیگری نیز در ارتباط با ایجاد و یا افزایش امید انجام شده است که می توان به پژوهش برجعلی و همکاران اشاره کرد که از معنادرمانی برای افزایش امید استفاده کردند که نتیجه بخش بود ( ,Borjali ٢٠١٧ ,Abbasi, Asadian, Ayadi).
تحقیقات در ٣٠ سال گذشته از رابطه مثبت بین تغییرات هیجانی در طول درمان و پیامد مثبت درمانی، حمایت می کنند ,Goldman, Cain, Keenan) ٢٠١٦ ,Rubin) از آن جمله می توان به پژوهشی که توسط موسر و همکاران برای بررسی تغییرات در روابط ویژه دلبستگی به وسیله زوج درمانی هیجان مدار انجام شد، اشاره کرد که نتیجه حاصله نشان دهنده این است که اجتناب از دلبستگی در روابط ویژه زوجین کاهش یافت و همچنین کاهش اضطراب دلبستگی و افزایش رضایت از رابطه را به همراه داشت (٢٠١٦ ,Johnson, Lafontaine, Tasc ,Moser, Dalgleish, Wiebe ).
نتیجه یافته های این پژوهش نشان داد مطابق فرضیه اول ، درمان گروهی هیجان مدار باعث افزایش بخشودگی بین فردی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد.