Abstract:
قرآن کریم منبع مقدس تمام اعتقادها و اعمال مسلمانان است و به علت وحدت مسلمانان در پذیرش تمام آیات آن، میتواند همه مسلمانان را به وحدت رساند؛ اما اختلاف در فهم آیات موجب بروز اختلاف در میان آنان شده است. یکی از معارف مورد اختلاف در بین مسلمانان، موضوع عصمت انبیاست. دقت در ابزارهای تحصیل عصمت میتواند محدوده عصمت انبیا را مشخص نماید. مدعای اصلی این پژوهش آن است که در صورت تشکیل سامانهای از آیات غرر قرآن، ابزارهای عصمت انبیا و محدوده آن در قرآن روشن خواهد شد. آیات غرر قرآن دسترسی به خصیصه عصمت را با استفاده از ابزارهایی مثل اعطای علم متعالی، تقویت عقل، توفیق الهی و از بین بردن سلطه شیطان، امکانپذیر مینماید. پژوهش حاضر به روش کتابخانهای و به صورت تحلیلی ـ توصیفی این مدعا را اثبات کرده است.
The Holy Qurchr('39')an is the sacred source of all Muslims’ beliefs and deeds, and since all Muslims believe in its verses, it can unite them. But the fact that Muslims approach and understand the Quran differently has led to their discrepancy. The infallibility of the prophets constitutes one of the most controversial teachings among Muslims. Accuracy in the instruments of attaining infallibility can determine the extent of the infallibility of the prophets. The main claim of the research at hand is that if a system including the Gharar [key and definite] verses is established, the instruments and the extent of the infallibility of the prophets will be made clear in the Qurchr('39')an. The definite verses of the Qurchr('39')an say that through instruments such as bestowing transcendent knowledge, strengthening the intellect, divine success, and eliminating the dominion of Satan, it is possible to be beautified with the attribute of infallibility. The author uses library archives and follows a descriptive- analytic- method to prove his claim.
Machine summary:
عصمت پيامبران در سامانه آيات غرر عمران عباسپور* صمد بهروز** سيد حسين عليانسب*** چکيده قرآن کريم منبع مقدس تمام اعتقادها و اعمال مسلمانان است و به علت وحدت مسلمانان در پذيرش تمام آيات آن، ميتواند همه مسلمانان را به وحدت رساند؛ اما اختلاف در فهم آيات موجب بروز اختلاف در ميان آنان شده است.
از همين روي خداي متعال در اين دسته از آيات، نه تنها اعطاي علم به پيامبران خود را ازجمله برکات بر آنها معرفي ميکند، بلکه بالاتر از آن ميفرمايد: عقلانيت و حکمتي به آنان اعطا کرديم که مانع لغزش گامهاي آنان در مسير عبوديت خدا ميشود.
(مراغي: 7 / 183؛ فضلالله، 1419: 9 / 203 ـ 200) در اين آيات خداي متعال دسترسي به چنين مقام بلندي را در سايه توفيق خود ممکن ميداند که تنها به بندگان خاص اعطا ميشود و در سايه آن توفيق، علم به کل مسير و ظاهر و باطن اعمال و رسيدن به مقامي که انسان جلوهاي از اسم هدايت الهي بشود، امکان پذير ميگردد.
(طباطبايي، 1417: 17 / 398؛ مکارمشيرازي، 1374: 19 / 460) در آيات قرآن، براي جاري شدن سنت «هدايت» شرائطي بيان شده است که ازجمله آنها پيروي از رضوان خداست و زماني که کسي به اين مقام نايل شد، نوري از طرف خدا به او اعطا ميشود که حقيقت صراط مستقيم را ميبيند و در اين صورت هيچ چيزي نميتواند او را گمراه کند: خداوند بهوسيله قرآن، کساني را که از خشنودي او پيروي ميکنند، به راههاي سلامت، هدايت و از تاريکيها، به سوي روشنايي برده و به راه راست رهبري مينمايد.