Abstract:
برجست هسازی را نشانگر کاربرد نامتعارف یک رسانه و خودنمایی آن در مقابل پس زمین های از پاسخ های خودکار دانسته اندکه «پلی میان عینیت نسبی توصیف زبان شناختی و ذهنیت نسبی داوری ادبی» برقرار می سازد، این قابلیت هنری که به صورت قاعده افزایی و قاعده کاهی نمود م ییابد، مورد توجه بسیاری از خالقان آثار قرار می گیردکه می خواهند خودکاری زبان را با شگردهای برجسته سازی دگرگون سازند. مقاله حاضر نتیجه پژوهشی است که با تکیه بر نظریه برجسته سازی به منظور یافتن واژگان برجسته زبان شعری شهریار در غزلیات وی صورت گرفته است تا بتوان به رویکردهای زبان شناختی ، سبک شناختی و شگردهای برجسته سازی آن از دید قاعده افزایی دست یافت. طبق یافته های پژوهشگران می توان واژگان برجسته مشهود در غزل های شهریار را در شش بخش تنظیم نمود: واژه های ابداعی، واژگان تلمیحی، واژگان محاور های، واژگان کهن و کم کاربرد، واژگان هم نوا و اصوات. در این جستار به هر کدام ازاین بخش ها توجه نشان داده شده و تکرار واژگان نیز که نوعی برجسته سازی است، مورد واکاوی قرار گرفته است.
Machine summary:
بررسي برجسته سازي واژگاني در غزليات شهريار دکتر سولماز مظفري ١ چکيده برجسته ســازي را نشــانگر کاربرد نامتعارف يک رســانه و خودنمايي آن در مقابل پس زمينه اي از پاسخ هاي خودکار دانسته اندکه «پلي ميان عينيت نسبي توصيف زبان شناختي و ذهنيت نسبي داوري ادبي » برقرار مي سازد، اين قابليت هنري که به صورت قاعده افزايي و قاعده کاهي نمود مي يابد، مورد توجه بسياري از خالقان آثار قرار مي گيردکه مي خواهند خودکاري زبان را با شگردهاي برجسته سازي دگرگون سازند.
مقاله حاضر نتيجه پژوهشي اســت که با تکيه بر نظريه برجسته ســازي به منظور يافتن واژگان برجسته زبان شعري شهريار در غزليات وي صورت گرفته است تا بتوان به رويکردهاي زبان شناختي ، سبک شــناختي و شگردهاي برجسته سازي آن از ديد قاعده افزايي دست يافت .
(گلي زاده ١٣٨١: ٣-١٩٢) نظريه هايي که در تعريف هنر و زيبايي بيان شده ، دو نوعند: يکي ذهني (دروني ) و ديگري عيني (بيروني ) اما آنچه در اينجا مد نظر اســت ، برجسته ســازي کلامي است که منجر به زيبايي زبان ادبي شعر وهنري شدن آن مي گردد.
يکي از آثار غزل هاي شــهريار است که با غور در سروده ها و تعمق و تأمل در سخن و باور وي مي توان به برجستگي زباني وي پي برد، او با ذهني روشن دست به آفرينش واژه و مضمون زده و با استفاده از قابليّت هاي هنري – ادبي ، سعي در برجسته ساختن واژگان و نمودهاي کلامي خود داشــته است .