Abstract:
در ایران باستان شادی مایۀ فزونی شور و سرور و امید و سبب بیرون شد ذهن و ضمیر انسان از سستی و انفعالِ مرگآور و بیثمر بود. میتوان آن را یک موهبت بزرگ ایزدی که بیش از همۀ مواهب در خور سپاس است، تلقی کرد. نه فقط داریوش در کتیبۀ خویش، اهورا مزدا آفرینندۀ زمین و آسمان را به خاطر همین شادی که برای انسان آفرید سپاس جداگانه گفت، بلکه در اوستا و برخی کتابهای پهلوی نیز خداوند به سبب این هدیۀ ارزشمند، فراوان ستوده گشت. در شاهنامه نیز که مهمترین سند فرهنگی منظوم به جای مانده از ایران باستان است به این نکته اشارات فراوان شده و جایگاه ارزشمند شادی در میان ایرانیان باستان مورد تأکید قرارگرفته است که بیگمان فردوسی در پرداختن به ارزش و فلسفۀ شادی به سنگ نوشتهها و متون اوستایی و پهلوی نظر داشته است.
Machine summary:
نه فقط داریوش در کتیبۀ خویش، اهورا مزدا آفرینندۀ زمین و آسمان را به خاطر همین شادی که برای انسان آفرید سپاس جداگانه گفت، بلکه در اوستا و برخی کتابهای پهلوی نیز خداوند به سبب این هدیۀ ارزشمند، فراوان ستوده گشت.
در شاهنامه نیز که مهمترین سند فرهنگی منظوم به جای مانده از ایران باستان است به این نکته اشارات فراوان شده و جایگاه ارزشمند شادی در میان ایرانیان باستان مورد تأکید قرارگرفته است که بیگمان فردوسی در پرداختن به ارزش و فلسفۀ شادی به سنگ نوشتهها و متون اوستایی و پهلوی نظر داشته است.
افزون بر اوستا و سنگ نوشتهها، در متون پهلوی نیز به این باور ایرانی باستان اشاره شده، در «بندهشن»آمده است که؛ اهورا مزدا با یاری آسمان شادی را آفرید، بدان قصد که در دوران آمیختگی، یاور آفریدههای اهورا مزدا باشد و به آنها برای پایداری مقابل کنشهای اهریمنی نیرو ببخشد.
در شاهنامه به بنیاد نهادن جشن نوروز توسط جمشید پیشدادی اشاره شده : چــــو خورشـید تابان میـان هوا جهان انجمن شد بر آن تخت او بـه جمـشیـد بـر گوهر افشاندند ســــر سـال نـو هـرمـز فـرودیـن بــزرگـان بـه شـادی بـیاراسـتنـد چنـین جـشـن فــرخ از آن روزگار نشـــــستـه برو شـاه فرمان روا شــگفتی فرو مانده از بخت او مر آن روز را روز نو خواندند بـر آسوده از رنـج روی زمین می و جام و رامشگران خواستند به ما ماند از آن خسروان یادگار (ج1/ 42: 55-50) نام نوروز در اوستا نیامده است، پرسشی که برای بسیاری پیش میآید آن است که چرا در اوستا هیچ اشارهای به نوروز نشده است؟ باید گفت که اوستا مجموعهای دینی است و در دین زردشتی مراسم و جشنهای ویژۀ آن دین وصف شده است.