Abstract:
خاستگاه اندیشه سیاسی معاصر در ایران دوره مشروطیت است. اندیشه سیاسی قبل از انقلاب اسلامی با متدلوژی اندیشه سیاسی عقلانیت محور و انتقادی زاویه اساسی داشته است. مشخصه اصلی این نوع از اندیشه، وجود مجموعه ای دارای نظم از ایده هاو ایده آل ها که دارای عناصر ثابت و ایستا بود که در ارتباط منظم ونه لزوماً منطقی متقابل بودند. مشکل ماهوی در اندیشه سیاسی تحقیق حاضر در چارچوب عناصر ثابتی از ایدئولوژی ها با تکیه بر زمان ادواری برای حل مسائل کلان قابل بحث است. فرض اصلی عدم وجود منطق حاکم بر اندیشه سیاسی متعارف و ذهنیت منظم در تفکر سیاسی بود. در این روش فکری، بسیج توده ها و تحریک اجتماعی بعنوان اصل اساسی برای تغییرات سیاسی- اجتماعی بعنوان اصول کمی و نه کیفی اندیشه سیاسی اندیشمندان مورد توجه است. شناخت و تأکید بر عدم وجود الگوی منحصربفرد در حوزه اندیشه سیاسی بواسطه تلقی کلاسیک ازایدئولوژی بعنوان هدف تحقیق مورد بحث قرار می گیرد
Machine summary:
بسياري در زمينه ماهيت انديشه هاي سياسي در مقطع زماني مورد نظر اين پژوهش داراي تاليف اند از جمله : - کتاب «انديشه هاي سياسي در عصر مشروطيت ايران » اثر لطف الله آجداني که در سال ١٣٩١ در انتشارات نشرعلم به چاپ رسيد، با اشاره به روشنفکران بارز اين دوره بسياري از آنان را داراي درک و شناخت ماهيت زمان که مربوط به مسئله دين و قوانين عرفي بود ميداند و معتقد است علماي مذهبي با قيد مصلحت انديشي بايد بين مذهب و مشروطيت و تجدد سازگاري و تطابق ايجاد کنند چنانکه دين اکثريت مردم منافاتي با نظم مدرنيت غربي و قانون - گرايي نداشته باشد.
ترجمه و در نشر ني به چاپ رسيد به نفوذ اقتصادي و اجتماعي غرب بر ايران اشاره ميکند 351 که اولي از طريق تجارت مسبوق به قرن ١٣ که در زمان مشروطه بسيار گسترده شد و دومي نفوذ اجتماعي و برخورد و ارتباط با غرب بويژه تماس هاي فکري، فرهنگي و ايدئولوژيکي از طريق نهادهاي نوين آموزشي زمينه رواج و تاکيد بر انديشه هاي نوين شد که زمينه ايجاد يک طبقه متوسط جديد به نام روشنفکران گرديد که مرکزيت انديشه سياسي آنها حقوق سلب نشدني انسان بود.
اينها همه وسايل اعمال چنين سياستي بود" (آل احمد، (رجوع شود به تصویر صفحه) به زعم او، در آن دوره بيست ساله ، جايگزين روشنفکري و ارتباط انديشه اي با جهان خارج ، تکيه بر تاريخ باستان و ايمان به گذشته ايران پيش از اسلام و قطع حافظه زماني با وقايع دوران مشروطه ، قاجار و تمام دوران اسلامي بود و هيچ نشانه اي از حزب ، تشکل هاي اجتماعي، مطبوعات و آزادي و ابزار تربيت سياسي نبود.