Abstract:
بازار کار ایران به واسطه دستکم یک دهه تحریم شدید اقتصادی و بیش از ۵۰ سال بیماری هلندی و پیشی گرفتن سهم سرمایه و انرژی در تولید و واپسزدگی نیروی کار تحت فشار است و بهطور تاریخی شامل گروههای آسیبپذیری است که در وضعیت شکننده شغلی قرار دارند. در زمستان ۱۳۹۸، اپیدمی کرونا یک ضربه برونزا به اقتصاد وارد نمود و با ایجاد یک آزمایش طبیعی موجب شد که گروههای آسیبپذیر شناسایی شوند. در این پژوهش، آثار ناهمگن اپیدمی بر بازار کار ایران ارائه میشود. برای این منظور، چهار متغیر کلیدی شامل نرخ مشارکت، طول مدت بیکاری، ساعات اشتغال، و نرخ تخریب شغل بررسی و گروههای آسیبپذیر در هر کدام شناسایی میشود. نخست، نرخ مشارکت در زنان و جوانان با کاهش قابلملاحظه مواجه بوده است. همچنین، افراد جویای کار بیش از کسانی که پیش از اپیدمی دارای شغل بودهاند، در معرض غیرفعال شدن قرار داشتهاند. دوم، طول مدت بیکاری طولانیتر شده است. سوم، ساعات اشتغال برای همه افراد بهطور متوسط کاسته شده و برای افرادی که اشتغال ناقص داشتهاند، کم شده است. ولی برخلاف انتظار، برای افرادی که پیش از اپیدمی اشتغال کامل داشتهاند، افزایش یافته است. چهارم، از بین رفتن فرصتهای شغلی در بنگاههایی با اندازه متوسط رو به پایین شدیدتر است. علاوه بر مقایسه معناداری تکمتغیری، استحکام این نتایج نیز با استفاده از مدلسازی مطالعات رخدادها و با کنترل سایر ویژگیهای خانوار و در سطح افراد آزمون میشود. این واقعیات آماری بیانگر از دست رفتن اشتغال و منابع درآمدی برای گروههای آسیبپذیر شامل زنان و جوانان و افرادی است که حتی پیش از اپیدمی هم اشتغال ناقص داشتهاند و نشانگر بدتر شدن توزیع درآمدی در دوران پس از کروناست. از اینرو، لازم است سیاستهای حمایتی به صورت هدفمند و با در نظرگرفتن این ناهمگنی و نه به صورت کلی و یکسان اعمال شود. پژوهشهای آتی میتوانند با استفاده از مدلسازیهای بیشتر پیشبینی دقیقتری از وضعیت سالهای بعد ارائه دهند.
During the last decade, Iranchr('39')s labor market has been under pressure by the sanctions and the long-term Dutch disease which injects physical capital and energy subsidy into the market and crowds the labor force out of the production lines. This situation has engendered vulnerable groups of the labor force. Furthermore, the Covid-19 epidemic pushed an exogenous shock into the economy and created a natural experiment to identify the most vulnerable groups. This study investigates the heterogeneous effects of the epidemic on Iranchr('39')s labor market. We assess four main measures, including participation rate, unemployment spells, working hours, and job destruction rate. First, the results show that the participation rate has decreased substantially for women and youth. Also, those who were unemployed before the pandemic are more likely to become inactive during the pandemic. Second, unemployment spells last more after the pandemic. Third, working hours have been reduced on average, it has been reduced for those who had incomplete employment before the pandemic, but unexpectedly has increased for those who had worked completely (40 hours/week) before the pandemic. Fourth, the job destruction rate is higher among low-medium size firms, as compared to micro-firms or large ones. The robustness of these results has been tested using a multivariate model of event studies at the individual level. Overall, the employment and income distributions have become worse for the vulnerable groups including part-time workers, young workers, and women. The policymakers should consider such nonlinearities and design a targeted support plan. Future research may carry out survival analyses or structural estimations to predict the transition period towards a new post-Covid19 equilibrium.
Machine summary:
Labor Market, Covid19 Epidemic, Heterogeneous Effects, Unemployment Rate, Participation Rate, Job Destruction Rate دانشجوی دکتری اقتصاد، دانشگاه تهران.
میزان کاهش نرخ اشتغال و مشارکت و سرعت این کاهش بسیار بیشتر از سایر مواقع بوده (Borland & Charlton, 2020)، و بهطور ناهمگنی میان گروههای مختلف توزیع شده است.
نتایج پژوهش حاضر با استفاده از دادههای مرکز آمار نشان میدهد از زمستان ۱۳۹۸ که آغاز اپیدمی است تا تابستان ۱۳۹۹، نرخ اشتغال ۳۶/۳ واحد درصد کاهش یافته است.
واقعیات آماری مستخرج از طرح آمارگیری نیروی کار کشور نشان میدهد که مجموع میانگین ساعت کاری هفتگی برای همه افراد در فصل زمستان ۱۳۹۸ نسبت به فصل پیش ۱۴/۶ درصد کاهش، و در فصل بهار ۱۳۹۹ نسبت به فصل پیش ۸/۲ درصد کاهش دارد.
در ادبیات موجود نشان داده میشود که شیوع کووید-۱۹ بر نرخ اشتغال، بیکاری، مشارکت، و ساعات اشتغال تاثیر قابلملاحظهای داشته و آثار ناهمگن آن در گروههای مختلف جمعیتی مانند نژاد، جنسیت، تحصیلات، موقعیت جغرافیایی، و گروه سنی بررسی شده است.
نتایج ستونهای ۱ و ۲ جدول (6) نشان میدهد که مشارکت در بهار و تابستان ۱۳۹۹ (دوران اپیدمی) نسبت به فصل مشابه ۱۳۹۸ بهترتیب ۴ و ۳ واحد درصد کاهش داشته است.
نتایج پژوهش نشان میدهد که طول مدت بیکاری در دوران کرونا طولانیتر بوده، و ساعات اشتغال متوسط برای همه افراد کاهش یافته است، ولی برخلاف انتظار، افرادی که پیش از اپیدمی شاغل بودهاند، با افزایش ساعات کاری مواجه شدهاند؛ این الگو هم برای زنان و هم مردان برقرار است.