Abstract:
از مهمترین درونمایههای شعر آیینی ایلام پرداختن به مدح و منقبت ائمۀ اطهار (علیهمالسلام) است. بسیاری از شاعران معاصر ایلامی به سبب گرایش به مذهب تشیع، همواره عشق و ارادت خود را به معصومین (علیهمالسلام) در لابهلای اشعارشان به زیبایی منعکس کردهاند. در این میان عرض ارادت و اظهار ادب به پیشگاه امام هشتم (ع) نمود چشمگیری داشته است. شاعران رضویسرای ایلامی بارگاه نورانی آن امام همام را ملجأ آلام درونی خود یافته و با دیدی نوستالژیک از آن یاد کردهاند. گاه آن حضرت را به شفاعت خوانده و گاه آرزوی زیارت آستانش را در دل نشاندهاند، گاه در غم شهادتش نالیده و گاه از فرخندگی میلادش به خود بالیدهاند و بدین گونه در اثبات حقانیت و ولایت و بیان ارزشهای والای امام، شعر خود را به زیور مدح ایشان آراستهاند. در این مقاله نگاه این شاعران به آن امام همام با بررسی هفده مجموعۀ شعری به شیوۀ توصیفی- تحلیلی واکاوی شد. از یافتههای تحقیق حاضر آن است که مهمترین شاخصۀ شعری در بیان مضامین رضوی در شعر شاعران ایلامی وجود بعد نوستالوژیک است که توانسته است اشتیاق شاعران به زیارت امام و غم دوری و غربت از آستان مقدس آن حضرت را به خوبی تداعی کند.
One of the most important features and elements of Ilam poetry is paying attention to the worship of the Imams in the form of ritual poetry. Ilami poets have always beautifully reflected their love and dedication to the infallible people due to their inherent orientation towards the Shi'a religion. Meanwhile, the widespread devotion to the advent of Imam Reza has been dramatic. The poet of Ilami, who found his luminous holy shrine Imam as his inner refuge, reminded him of nostalgia, sometimes he interceded, and sometimes he wished to pilgrimage his holy shrine. Sometimes he is saddened by his martyrdom, and sometimes he feels proud of his nativity. In this way, in proving the legitimacy, the apostolate and the high values of Imam, his poem was decorated with the ornament of his exaltation. This article seeks to study the image of this collection of poems by Ilami poets in a poetic mirror and in a descriptive-analytical way.