Abstract:
زیباییهای قابلادراک در شعر، با توجّه به واقعیّت جامعه ادبی و مرتبه وجودی و معرفت انسانی، غالبا، در فضایی "واقعگرایانه" تعریف میشود، و تاثر افراد از این زیباییها که طبیعتی متغیّر داشته و در شرایط گوناگون یکسان نیستند، نیز متفاوت است. زیبایی و لذّت شعر در فضای "آرمانگرایی"، آنگاه مطرح میشود که در جامعهای رشدیافته، حقیقت وجود انسان در عالیترین مراتب، زیبایی و لذّت را درک کند، زیرا افرادی که در مراتب متنازل وجودی هستند مرتبۀ متعالی زیبایی و لذّت را درک نمیکنند. تعریف زیبایی در نظام "ارزش"ها، تعریفی ذهنی و تجریدی بوده و شکاف عمیقی بین آن و واقعیت جامعه ادبی وجود دارد. این تحقیق به روش توصیفی-تحلیلی و بهمنظور تبیین ماهیت معرفتشناختی شعر و نسبت آن با ادراک عقلی و حسّی در دریافت معانی انجامشده است. زیرا پیوند میان واقعیت جامعه، که مهد پرورش شعر و ادب است، و جامعه آرمانی که جامعهای "خردگرا"ست، تنها با تکیهبر ارکان وثیق هدایت و تربیت فکری و شناختی انسان، یعنی "عقل" و "وحی" ممکن خواهد بود. حالآنکه شعر به جهت ماهیت حسّی و طبیعت خیالانگیزش، از چنین جایگاهی برخوردار نبوده، رشد آن در گرو رشد بنیادین جامعه است.
الجمال الملموس فی الشعر، بحسب واقع المجتمع الادبی و الشعری، من حیث النظام الوجودی ولمعرفه الانسانیه، یتم تعریفه اساسا فی جو "واقعی". ای الجمال الحسی الذی یدرکه الانسان غریزیا دون الحاجه الی معرفه خاصه. یختلف تصور هذه الجمالات باختلاف الظروف بسبب طبیعتها المتغیره، و یتاثر الناس بها بالعوامل المختلفه و الشده و الضعف. یتطلب تعریف الجمال و المتعه فی الشعر فی جو "المثالیه" بناء مجتمع یتم فیه توفیر ادوات و وسايل نمو و معرفه الافراد من اجل تحقیق حقیقه الوجود الانسانی، الذی یکون جماله و متعته فی اعلی شکل ممکن. الجمال و السرور الموجودان فی المستوی المتعالی لا یمکن ان یفهمه الاشخاص الذین هم فی المستویات الادنی من وجودهم. والا فان تعریف الجمال و المفاهیم المرتبطه به فی نظام "القیم" هو تعریف عقلی و تجریدی و غیر عملی، و ستکون هناک فجوه عمیقه بینه و بین واقع المجتمع الادبی و الشاعری. قدم هذا البحث بالمنهج الوصفی التحلیلی لشرح الطبیعه المعرفیه للشعر و علاقته بالادراک الفکری و الحسی فیما یتعلق باستقبال المعانی. ان اقامه الصله بین واقع المجتمع، الذی هو مهد المجتمع الادبی و الشعری، و المجتمع المثالی، و هو مجتمع "عقلانی"، کان امرا صعبا و خطیرا للغایه، یعتمد فقط علی الاسس الصلبه للارشاد و التکوین الفکری و المعرفی للانسان، ای "العقل" و "الکتاب الالهی". فی حین ان الشعر، بسبب طبیعته الحسیه، لیس لدیه مثل هذا الموقف، فان توجیهه هو نتیجه التوجیه الاساسی للمجتمع.
Perceptible beauties are defined in a"realistic"context,given the reality of the literary community in terms of the level of human existence.The sensual beauties that humans instinctively perceive.Receiving these beauties varies in different circumstances due to their varying nature,and the influence of individuals is influenced by various factors.The definition of the beauty of poetry in the"idealism"environment requires the creation of a society in which the means of the growth of individuals,in order to achieve the reality of the existence of man Providing its beauty in the most extreme form possible.The beauty and pleasure that is in transcendental transcendence is not possible by the perception of those who are in their material objects.Otherwise,the definition of beauty in the field of idealism and the system of values will be a mental definition,and there will be a deep divide between it and the reality of the literary community.It will be difficult to establish a link between the reality of society,which is the cradle of the literary community,and the ideals of the"rational"society.And it's only possible on the basis of the guiding principles of human thought,namely,"reason"and"divine book".While poetry has no such place due to its sense of nature,its directing is the cause of the fundamental guidance of society.The term is"guided", not"guiding".